Шејх АбдулЛатиф ибн АбдурРахман ибн Хасан, рахимехуллах, кажува:

“Согледавте што се случи во поглед на овој голем и важен темел од немарност, невнимание и окренување од неговата суштина и обавеза, се додека ширкот не надвладеа (јавно се појави) и се додека не се појавиа неговите средства и патишта кои водат до него, од страна на оние кои се препишуваат на ислам и тврдат дека се негови следбеници.

Тоа има повеќе причини:

Џехл – Незнаење за суштината која што Аллах ја наредил и суштина со која Он е задоволен од Своите робови, од темели на тевхид и ислам, и непознавање она што го руши и поништува или она што стои наспроти неговата потполност, од пријателство со Аллахови непријатели, нека е Возвишен, низ различни негови огранки и степени.

Тука спаѓаат мукефирати (дела на куфр, дела со кои се излегува од вера) и уништувачки гревови, а има и од оние кои се помалку од тоа. А најголем грев, најзаблуден и оној кој најмногу ја негира основата на исламот е – помогнување на Аллаховите непријатели, трчање во она што го јакне нивниот дин и она на што се оние од та’тил (негација и порекнување), ширк и огромни уништувачки гревови.

Исто така нивното задоволство (раширени гради) покорност спрема нив, нивно пофалување и пофалба на оние кои ќе потпаднат под нивното наредување (работи кои се однесуваат на наредба) а тие се придржуваат на нив. Понатака, оставање на џихадот против нив, давање безбедност (ел – мусалемех) нив и воспоставување братство и покорност во поглед на нив.

И она што е помалку од ова од зголемување на нивниот број, живеење со нив и престојување во овие исти нивни заедници. Во првата група спаѓа присуство во нивните совети кај кои се одбиваат Аллаховите закони и законите од Неговиот Посланик салаллаху алејхи ве селлем, во кои совети се суди со закони спротивни од Аллаховиот и закони од христијани и му’атили (оние кои го негираат, порекнуваат) кај кој кои совети се гледа и се сведочи исмејување на исламските закони и неговите следбеници. А оној во чије што срце има барем и малку љубомора заради Аллах и славење само Него Величенствен, сето ова го одбива и му се гади од овие злобни работи и мешање со оние кои тоа го прават и живеење со нив.

Затоа нека се плаши робот кој верува во Аллах и Судниот Ден и нека се потруди во она што му го чува неговиот иман и неговиот тевхид пред да се слизне неговата нога (пред да умре), кога повеќе нема да му користи покајување или жалост.!“

(Ед – Дурерус – Сенијје – Китаб Мухтесератир – Рудуд стр 80)