Верувањето дека иманот се состои од дела и говор тоа е работа во



која нема сомнеж. Тоа преставува иџмаа од сите исламски научници и селефи. Шејхул Ислам Ибн Тејмијје, рахимехуллах рекол:

“Селефите постигнале иџмаа дека иманот се состои од дела и говор. Иманот се зголемува и смалува. А тоа значи говор на срцето и дела на срцето, а потоа говор на јазикот и телесни дела.“

( Ел – Фетава 7 том, 672 стр )

Иманот е составен од дела и говор се зголемува со покорност а се смалува со непокорност.

Шејх Мухаммед ибн Абдул Веххаб рахимехуллах е прашан:

Оној што прашал рекол: “ Размислував за иманот, неговата снага и слабост, т.с дека неговото место е во срцето и дека богобојазноста е негов плод и составен дел т.с дека со неговата снага се засилува а со слабоста слабее. “

Па одговорил Шејх Мухаммед ибн Абдул Веххаб рахимехуллах:

“ Твојот став е дека иманот е во срцето, а концензус од селефите е дека иманот е во срцето и органите заедно. Како што тоа Аллах го спомнал во сурето Ел – Енфал и други. А што се однесува за она што е во срцето и она што е во останатите органи, тој се зголемува и намалува. Тоа е нешто познато селефиите се плашеле за човек со слаб иман заради лицемерство, или потполно губење на иманот. “

Шејх Хасан ибн Шејх Хусејн ибн Шејх Мухаммед, Аллах да им се смилува на сите, кажува:

“ Ибн Кајјим рахимехуллах рекол: ’ Ние пренесуваме нивни концензус како што тоа го правел Харб, пријател од имам Ахмед. И тоа онака како што тој рекол, преку неговите зборови, преку познати прашања, ова е мезхеб од научниците следбеници на преданијата од ехлис суннет кои се придржуваат и кои се следени во истото уште од времето на асхабите од Аллаховиот Посланик па се до ден денес. Јас ги запаметив оние кои ги запаметив од научниците од Хиџаз, Шаам и други покраини. А оној кој ќе се спротивстави на нешто од овие мезхеби, или да ги потвори за нешто или да омаловажува нешто од тоа, тогаш тој е новотар спротивставувач, надвор од рамките на ехлис суннет вел џемаат, кој одстапил од мезхебите од правецот на ехлис суннет вел џемаат и вистината. ’

И кажува: ’ Тоа е мезхеб од имам Ахмед, ибн Ибрахим, Абдуллах ибн Мухалед, Абдуллах ибн Зубејр ел – Хумејд, Сеид ибн Менсур и други со кои седевме и од нив зедовме знаење. Од нивните ставови беше и тоа дека иманот е говор, дело и нијет, како и строго придржување до Кур’ан и суннет и дека иманот се зголемува и намалува.

Одамна постои концензус, дека место на иманот е срцето и органите. За разлика од сектата Мурџии кои рекле дека иманот се наоѓа само во срцето. Како и некои други секти кои рекле дека неговото место е само на јазикот, додека пак трети рекле дека се наоѓа во срцето и јазикот заедно но без останатите органи.

Со тоа што иманот е сместен во срцето и останатите органи се мисли на општ поим за иман, исто така општ иман е извршување ибадет единствено само на Аллах Кој нема придружник. Одрекнување на ширк заедно со обавеза за одалечување од забрана.

Ваков иман му гарантира на човекот влез во Џеннет спас од оган и страдање.

Основен иман е:

Извршување Тевхид, одрекнување од ширк со извршување на некои обавези т.с изоставување некои други, под услов да не бидат фарзови, заради чии изоставувања би се предизвикало целосно поништување на иманот. Како што е оставање намаз од немарност, по мислење од претходните селефии и покасните халеф генерации кои тоа го сметаат за куфр.

Овој иман човекот го остава под Аллахова волја, но исто така со тоа забранува негово вечно сместување во Џехеннем.

Врз основа на ова претходново можеме да застанеме на јасна граница помеѓу ехлис суннет и хариџиите во поглед на иман. Секоја од овие два групи кажува дека иманот е сместен во срцето и органите, но ехлис суннет направиле разлика помеѓу општ иман и основен.

Па ако робот направи голем грев со тоа ќе излезе од општиот иман и ќе влезе во основниот иман, а неговиот иман ќе биде валиден се додека не направи нешто што ќе го поништи исламот ( Куфр или Ширк ).

А што се однесува на хариџиите, оние го условиле општиот иман за секој роб за да биде валиден неговиот ислам. Па ако со тоа направи голем грев или изоставување некој фарз, неговиот иман е поништен со сите свои стубови и облици.

Заради тоа помеѓу ехлис суннет вел џемаат постигнат е концензус, дека грешник припадник на тевхид ( муслиман ) нема да остане вечно во оган. За кое што се пренесени доста преданија што е спротивно од она на што се хариџиите и муатезилите. Можеби ќе влезе во Џехеннем поради својот грев, и тоа ако не го опфати Аллахова милост. Понатака во него ќе остане онолку колку што Аллах сака, а после тоа ќе излезе. Ова е исто така спротивно од она на што се мурџиите кои претерале до таа мера што подигнуваат знаме на спас од страдање на секој грешник од припадниците на тевхид, со тоа тврдат дека тоа ќе го заштити и дека нема да му наштети покрај иманот. Исто како што покрај куфр нема да му користи покорност. Врз основа на тоа дека иманот од грешниците припадници на киблето е како иманот од мелеките, веровесниците и лубителите на вистината.

Селефиите зацртале круг од ислам а внатре во него круг од иман, па рекле дека оној кој ќе направи голем грев излегува од иманот а останува во кругот од исламот. А од исламот нема да го исфрли ништо друго освен видлив куфр и ширк.

Шејхул Ислам Мухаммед ибн АбдулВеххаб

Шејхот Мухаммед ибн АбдулВехаб рахимехуллах, кажува: “ Суштината на тевхидот во кој повикувале сите Посланици од прв до последен се огледува во исполнување на Аллаховата Единственост низ целокупен ибадет. Во тој ибадет нема место ниту за блиски мелеки ниту посланици, а што тогаш да се каже за друг покрај нив?






Така да не е дозволено да се упатува дова на некој друг покрај Аллах. Во тој контекст се зборовите од Возвишениот:

“ Џамиите се заради Аллах и немолете му се на никој друг покрај Аллах. “ ( Ел – Џинн 18 )

Ако човек би го обожавал Аллах деноноќно а тогаш ако би упатил дова на некој посланик или евлија кај неговиот кабур, со тоа за себе си зел два богови и не посведочил ’ ЛА ИЛАХЕ ИЛЛАЛЛАХ ’. Затоа што ИЛЛАХ ( Бог ) – божанство е оној кој се повикува и кој се моли како што тоа денес го прават мушриците кај кабурот од Зубејр, АбдулКадир и други, или како што пред ова е правено кај кабурот од Зејд и други.

Оној кој би жртвувал илјада курбани за Аллах, а потоа би жртвувал само еден за некој посланик, таквиот себе си си зел две божанства. Затоа што Возвишениот кажува: “ Намазот мој, и обредите мои, и животот мој, и смртта моја навистина му се посветени на Аллах Господарот на Световите. “ Зборот обредите мои во ајетот значат жртва или курбан. Аналогно на ова погледај ги другите ибадети. Оној кој искрено му ја исповедува верата на Аллах, и притоа не му прави ширк за него може да се каже декла вистински го посведочил шехадетот ’ ЛА ИЛАХЕ ИЛЛАЛЛАХ ’. Оној кој покрај ова сведочење би му направил ширк на Аллах постанува мушрик и со тоа ги негира зборовите од шехадетот. Овој ширк за кој што зборувам денес се проширил и на исток и запад освен кај ретките кои постанеле гураба – странци како што стои во хадисот. Околу оваа мес’ела не се разединува никој од улемата на познатите месхеби .“ ( Ер – Рисале исрун, стр.166 – 167 од книгата Ресаил шахсијје )

ејх Исак ибн Абдур - Рахман во текот на својот говор околу ставовите од шејх Мухаммед ибн АбдулВеххаб, рахимехулла, околу тевхидот и доказите околу него, кажува:





“ Шејх, рахимехуллах, појаснува дека основа и темел на исламот е сведочењето ’ ЛА ИЛАХЕ ИЛЛАЛЛАХ ’ и дека оваа основа е верување во Аллах и исто така ова преставува највредниот дел од иманот. А во оваа основа мора да постои знаење, дело и потврда, по концензус од муслиманите.“

Шејх Мухаммед ибн Абдул Веххаб рахимехуллах, рекол:

“ Посланик с.а.в.с, пропишал верување во се она со што дошол во кое не смее да се прави разлика. Оној кој би верувал во еден дел, а негира друг дел – тој е вистински кафир. Затоа што мора да се верува во цел Кур’ан.

Па ако знаеш дека има луѓе кои клањаат и постат, се чуваат од харам, но на жените не им го даваат делот од нивното наследство, и сметаат дека тоа е она што треба да го следат, но нажалост тие сметаат дека ако некој им даде наследство тоа за нив преставува спротивставување на нивните обичаи. Нивните срца тоа го одбиле. Или да се одбие женскиот период на чекање ( идет ) во куќата од нивниот маж, и тоа покрај знаењето за Аллаховите субханеху ве те ала зборови:

“ Не истерувајте ги од своите домови, а и тие нека не излегуваат, истерајте ги само тогаш кога ќе направат очигледно срамно дело. “ ( Ет – Талак 1 )

Сметајќи дека оставањето на жените во куќата од нејзиниот маж е неприфатливо, и дека подобро е тие да се истераат. Некои го негирале поздравот со селам, и покрај знаењето дека тоа е Аллахов пропис, но тоа го прават поради љубов према џахилиетските поздрави. Ова е куфр, затоа што тој верува во еден дел а го негира неговиот друг дел. За разлика од оној кој ќе направи грев или изостави фарз, или да направи блуд, нему е покорен на родителите, покрај неговото признавање дека погрешил, т.с дека Аллаховата наредба е исправна.

Шејх Абдур Рахман ибн Хасан, рахимехуллах кажува:

“ А што се однесува на простото изговарање ’ ЛА ИЛАХЕ ИЛЛАЛЛАХ ’ без знаење за неговото значење, без убедување, или делата кои посочуваат одрекнување од ширк, искреност во зборови и дела, говор на срцето и јазикот, дела од срцето и органите – од тоа нема корист по концензус. “

Исто така рахимехуллах рекол:

“ Верување во Единствен Аллах е одрекнување од се она што обожавале од кипови и идоли т.с искрен ибадет спрема Аллах во кој муслиман нема сомнеж. Оној кој би се посомневал дека ова значење ( обожавање кипови и идоли ) е ’ЛА ИЛАХЕ ИЛЛАЛЛАХ ’, во него нема ни трунка ислам.

Исто така рахимехуллах рекол:

“ Неверство во тагут е рукн од тевхид, како што Аллах спомнал во ајет од сура Ел Бекаре 256.

“ Оној кој не верува во тагут, а верува во Аллах се држи за најцврстото јаже . “

Ако овој рукн не се наоѓа кај некој од следбениците тогаш тој не е припадник на тевхид. А тевхидот е оснава на иман со кој сите останати дела ќе бидат валидни, а без него ниту едно дело нема никаква вредност.

Шејх Абдул Латиф ибн АбдурРахман рахимехуллах, рекол:

“ Основа на верувањето во Единствен е да му бидеш роб само на Аллах, Кој нема придружник. А тоа Посланикот, го појаснил во хадисот со делагацијата од ( Абдул Кајс ).

Ова е тој иман со кој се се издвоиле верниците, кој мушриците го негирале, и околу кое се појавило неслога, поради него е пропишан џихад и поради него робовите се поделиле. “