Во името на Аллах, Милосниот, се Милостен. Сета чест и благодарност му припаџа на Аллах, Господарот на сите светови. Мир и чест на пратеникот , неговата фамилија и неговите содружници, радиху‘Аллаху Анхум.

Во следниов текст се работи за Мухаммед ибн ел-Ханефија, синот на Али ибн еб-Талиб радиху‘Аллаху Анх – Самиот текст содржува кронолошки опис за неговиот живот. Мухаммед ибн ел-Ханефија се смета како еден од нај познатите и нај учените личности од ехлул бејтот (Фамилијата на пејгамберот ), припадник на Фукаха (Научник на фикх) и тефсирач на чесниот куран. Борец според Аллаховиот пат. Џемаетот на Ехлу сунет се согласни за неговата доверба и се согласуваат за ноговото знаење. Неговата јачина и храброст, на секаде створуваше восхитство како и страф, од неговите противници и душмани. Тој беше слика на неговиот татко, во смисла на карактер, храброст како и мудрост. Со кратки, но прецизни црти, ќе го опишиме неговиот живот и во исто ќе ја запознеме една важна личност од семејството на чесниот ехлул бејт.

Ги молиме на сите членови (како и гости), да не ни ги завидуваат нашите грешки – секое добро е од Аллах – а секое лошо од Шејтанот, ланету‘Аллах. Трудот, кои што го имаме внесено во овој текст е само за Фисабилиллах – за Аллаховото задоволство – а ако шејтанот, ланету‘Аллах, се соигра со нас, за да мислиме, дека ниетот е само за позитивен оглед кон народот – го молиме на Аллах субаханах ве теала, да ни опрости. Аллхуме Амин!

Ел-Имам ес-Сејјид Мухаммед ибн ел-Ханефија ибн Али ибн ебу-Талиб ел-Хашими ел-Курејши ел-Мадени

Ебул-Казим, Ебу Абдуллах

Го посети еднашка негивот татко на Аллаховиот пратеник и го праша, дали ќе му дозволи после неговата смртта, и ако Аллах му подари син, да му го стави неговото име и надименце - затоа што во тоа беше строго забрането неговото име и надименце, додека беше жив, воедно да се користи за друг освен него.

Хуџатул-Ислам ебу-Џафер ет-Тахеви (рахиму‘Аллах) пренесува, дека Али ибн ебу-Талиб рекол:

[Шарх ел-Ма’ани ел-Етар (4/335); Бухари, Едеб ел-Муфрад број 843; Муснад Ахмед број 730; Сахих]

Од како Аллаховиот пратеник го напушти овој свет, доста племиња одпаднаа од исламот. Голем број го одбиваа еден од нај важните исламски столбови – плаќањето на облигаторниот зекает како и други исламски обврски! Според таја причина, првиот Халиф, Ебу Бекир ес-Садик радиху‘Аллаху Анх, им објави војна. На сите команданти, кои што беја под негова режија, им нареди да ги вратат во ислам или пак да ги уништат. Во следната година се одржа главната битка – Битката на Јамама - во која што племињата Бену Ханифа, Бену Асад, Бену Таџџи и други застапија во сојуз со Мусејлима ел-Каддаб (лажниот пејгамбер). Меџу борците, кои што учествуваа во таја борба беја Алиб ибн ебу Талиб, Амб ибн ел-Ас, ез-Зубејр ибн Аввам, Муавија ибн ебу Суфјан, Абдуллах ибн Омер и други чесни Асхабии, радиху’Аллаху Анхум. Амирот на таја прекрасна Армија беше Халид ибн ел-Валид, радиху’Аллаху Анх. За кратко време муслиманите го уништија на муселјима и неговите содружници. Пораката за смртта на мусејлима повика брза пропаст на апостатите. Аллах субаханаху ве Теала ја за чува религијата - со Ебу Бекир ес-Садик и со неговите чесни содружници во тоа тешко време. Им подари победа против спомнатите апостати, кои што сакаа да се то тоа срушат, што Неговиот пратеник изгради. Сите робињи се пренесао во ел-Медина и Али си одбра една девојките.

Имам Ебуразак (рахиму’Аллах) го забележува тоа вака:

Робњинката се викаше „Кхалев бин Џафер ибн Кеис ел-Ханефија и припаџаше на племето „Бену Ханефија„. Потеклото е беше од угледна фамилија. Самата беше достојна, чесна и една од нај огледните жени во нејзиното племе.  Али ибн ебу талиб се ожена со неа, и така се роди во 13 х. Г., во време на Омеровото Калифатство, синот Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах). Роденото место му беше ел-Медина, градот на Аллаховиот пратеник и центар на исламското учење. Тој беше единствениот син на мајкаму и Кхалев после него, немаше повеќе деца.

Мухаммед ибн ел-Ханефија беше еден благоден и убав маж. Очите му беја „малку„ црвени, убави, големи и кафеави. Ги фарбаше со „кухл„. Имаше црна коса – неговата брада изгледаше полна и цврста. Косата и Брадат ги фарбаше со „хенна„. Кожата му беше „светла-кафеава„. Имаше широки раменици, посно и атлетичко тело. Имаше просечна висина. Носеше црн „турбан„ како и прстен на левата рака. Беше срамна, карисматична и импресивна личност.

1

Имам Ебул-Хасан ел-Иџли (рахиму’Аллах) рече: “Беше доверблив Табиин и еден од исправните луџе.„ (Тандхиб ет-Тахдхиб број 8588)

Имам ибн сад ел-Багдади (рахиму’Аллах) рече: „Мухаммед ибн ел-Ханефија беше еден од исламските хероји.„ (Сијар А’лам ен-Нубала број 536)

Шејхул ислам Муваффак ед-Дин ибн Кудама ел-Макдизи (рахиму’Аллах) рече: „Мухаммед ибн Али беше учењак во динот, со знаење и побожност награден. Беше силен и мудар.„ (Ет-Табијин фи’ ел-Анзаб ел-Курејширун страна 135)

Имам ен-Невеви (рахиму’Аллах) го цитира на ибн Хибан (рахиму’Аллах), кој што рече: „Ебул-Казим Мухаммед ибн Али ел-Ханефија беше еден од нај добрите припадници на Ехлул-Бејт.„ (Тахдхиб ел-Асма ел-Лугат 1/88)

Имам ибн Џарир ет-Табари (рахиму’Аллах) рече: „Беше припадник од нај учените и верничките луџе, Богобојазлив и со силна воља.„ (Мунтахаб мин китаб зхајл ел-Музхајал мин тарик ел-Сахаб ње ет-Таби’ин страна 628)

Имам ебу Фалах и ел-Имад ел-Ханбали (рахиму’Аллах) рече: „Мухаммед ибн Али беше еден од нја јакие со знаење, со невероватна Богобојазливост и пресилна воља.„ (Шехадрет ез-Захаб 1/330)

Имам еб ел-Аббас ибн Кхаликан (рахиму’Аллах) рече: „Беше од големите во знаење и побожност. Беше човек со енормна сила.„ (Вафајет ел-Ајан 4/170)

Во својата младост беше далго време содружник на таткому, Али ибн ебу Талиб (радиху’Аллаху Анх). Го следеше во домиваната, во џамија, на Аџилок и во други насоки. Неговите дерсови внимателно ги следеше. Го учеше во површините на наука, фикх, заедницата на содружниците од Аллаховиот пратеник и борба. Тој, рахиму’Аллах, содржа многу длабоко знаење за исламот од таткому. Во возрат исто така слушаше доста пренесувања од Асхабиите радиху’Аллаху Анхум и од сирата на ресул’Аллах . Таткому, како што забележавме, беше нај големиот извор за добивка на знаење. Доста голем број на хадиси пренесува од таткому / меџу тие и следниов хадис:

„Пејгамберот го забрана, на денот од Хабаир, времениот брак – исто така јадење месо од магаре.„ (Сахих – Муслим 1407)

И многу други пренесувања, кои што се забележани во Куттуб-Ситта. Знаењето не го ограничуваше во еден дел од науката – него покушуваше повеќе науки да ги сазнае. Од ибн Аббас (радиху’Аллаху Анх) како и други Асхабии ја учеше Куранската ексгеза (тефсирање и значење на куранот). Со труд и покорност ги учеше и се слагаше со Аллаховите зборови. Во сред на Османовото (Осман ибн Аффан радиху’Аллаху Анх), ја стигна возрасноста машка, кој што самиот одржуваше дерсови. Се зголеми совршината на знаење – се разви неговото толкување на куранот, како и знаењето во Хадиската-Наука – па по тоа постана Тефсирач, Научник на Хадиси и Јурист. Беше учител, стражар на знаењето и лидер. Периодот на животот негов беше веќе со предности награден.

Еднашка го праша еден човек на Абдуллах ибн Омер ибн ел-Хатаб (радиху’Аллаху Анх) некое верско прашање, тој му предложи да го побара на Мухаммед ибн ел-Ханефија и него да му го постави прашањето – па потоа да го извести за одговорот. Човекот воеднаш отишол кон Мухаммед ибн ел-Ханефија и го нашол одговорот на своето прашање. Па потоа го известил на ибн Омер со одгоровот. Од како го чул одговорот рекол:

„Таја е фамилија, која што е со знаење доверена.„ (Ибн ебу Шејба, Муснаф број 16177)

Исто така се одликуваше Мухаммед ибн ел-Ханефија со други својства, од кои што можеме да земиме доста корисни предности. Затоа што во прилог на своето знаење, неговото однесување беше безпрекорно. Беше верен син, кој што на негвоите родители им ствараше доста радост. Внимателен татко и сопруг со голема одговорност кон неговата фамилија. Ги почитуваше на старите и беше милостен кон младите. Научник со мудрост и принципиален човек. Беше елоквентен и зборуваше наместо. Ги следеше стапалките на средината и ги одбиваше екстремните идеји. Беше човек со огромна храброст и решителност. Визионер на исламот. Се залагаше контиутивно за доброто на муслиманскиот уммет – иако неговата благосостојба настрадуваше. Неговата великодушност и својата гостопримливост го наградуваа неговиот карактер.

Имам ел-Бухари (рахиму’Аллах) пренесува, дека Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) рекол:

„Неје тој мудар, кој што не се слага со еден човек, кој што нема прилика да ја напушти неговата околина, додека Аллах не Му даде слобода или разлог.„ (Едеб ел-Муфрад број 889, Сахих-Хадис)

Мунди ибн Ја’ла ет-Тавари (рахиму’Аллах) го слушнал на Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) кога рекол:

„Овој свет нема да се тури, се додека народот не расправаат околу нејзиниот Господар.„ (ел-Лаика’и шарх усул и’тикад Ахл-л-Суннах број 186)

Ел-Хафиз ибн Џевзи ел-Ханбели (рахиму’Аллах) забележува, дека ибн ел-Ханефија еднашка рекол:

„И секој кој што се штити себеси, не му споредува на сегашниов Век некоја важност.„ (Сифат ел-Сефва 1/990)

Ел-Хафиз ибн Реџеб ел-Ханбели (рахиму’Аллах) забележува од него еден друг изговор:

„Аллах го создаде џеннетот за вредност на вашите душите – затоа, немојте да ги продавате за нешто, што има по мала вредност.„ (ел-Џами ел-Улум ве’л Хикам 2/230)

Двајцата слатки цвеќиња на Аллаховиот пратеник и негови браќа, ел-Хасан и ел-Хусејн радиху’Аллаху Анхум, го спознае неговиот степен и љубовта, која што ја имаше таткому кон него. Но свесен беше, дека степенот кон пејгамберот , нема да го стигне, како што тие двајца го имаа. 20 години се дружеше заедно со нив и беше доверен брат. Имам ибн ебу-Кхајтама (рахиму’Аллах) пренесува, дека ибн ел-Ханефија рекол:

„Знам, дека ел-Хасан и ел-Хусејн се по добри од мене, но јас знам повеќе пренесувања од таткоми од како двајцата.„ (Тарик ибн Ебу-Кхајтама број 2203)

Еднашка се створи една крачка меџу него и братму ел-Хасан (радиху’Аллаху Анх) – според причината на несогласност. На тоа, од страф и респект кон неговиот големи брат, поќна ибн ел-Ханефија со селам и му реќе:

„Мојот и твојот татко е Али ибн Ебу Талиб и мајками е од племето ел-Ханефија и предноста на тоа племе е познато – но твојата Мајка е Фатима, ќерката на Аллаховиот пратеник и ти си во по голема предност од мене.„ После тие зборови, ел-Хусејн побара опрост и негово задоволство и кока дојде кај мене, и јас му побарав опрост и негово задоволство.„ (Бејхаки, Итикад број 7823)

Неговото познатство се зголеми со време на годињето кај народот и владарите. Калифите се однесуваа со најд добар начин кон него и прогласуваа, и другите да се однесуваат исто така. Познато е, дека Амир ел-Мукминиин Омер ибн ел-Хатаб (раиху’Аллаху Анх) на синвоите Алиови, ел-Хасан и ел-Хусејн, им даваше секогаш, пред другите Муџахерини, предност во делење на поклони – и исто така и на Мухаммед ибн ел-Ханефија му даваше предност и никогаш не го оставаше со празни раце. Омер го сакаше и нареди, секогаш добро да се однесуваат кон него. Имам ел-Хафис ез-Захаби (рахиму’Аллах) забележа:

„Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) рече: „Омер, радиху’Аллаху Анх, влезе низ портата, додека бев во друштво со сетстрами Умм Култум. Ме загрна и е рече нејзе: „Зборувај пријатно со него.„ (Тарик ел-Ислам 5/77)

Додека сеуште беше дете, таткому го научи да јава. И наскоро, се научи многу добро да јава. До јавањето, се научи да се бори – а таткому беше специализиран во борба. Се научи од користењето на различно оружје, и во секое од нив беше многу добар. Во следните години, се обучи како нај јак борец. Го следеше таткому, и ја спозна неговата војна способност и храброст – па беше многу горд на него. Беше роден командант и ја носеше заставата на таткому, во време на неговото Калифатство. Но во сето ова, покасно ќе се обратеме – како и на кој начин учествуваше во борбите на ел-Џамал, еш-Шифин и Нахрванд.

2

Неговата љубов кон Асхабиите радиху’Аллаху’Анхум
 
Мухаммед ибн ел-Ханефија беше еден од синовите Алиови, кои што ја сведочеше предноста на Асхабиите, радиху’Аллаху Анхум. Тој, рахиму’Аллах, има доста предности за првите три Калифи, пренесено. Една од нај познатите пренесувања, која што е од имам ел-Бухари забележана, е следнава:


حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ كَثِيرٍ، أَخْبَرَنَا سُفْيَانُ، حَدَّثَنَا جَامِعُ بْنُ أَبِي رَاشِدٍ، حَدَّثَنَا أَبُو يَعْلَى، عَنْ مُحَمَّدِ ابْنِ الْحَنَفِيَّةِ، قَالَ قُلْتُ لأَبِي أَىُّ النَّاسِ خَيْرٌ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ أَبُو بَكْرٍ‏.‏ قُلْتُ ثُمَّ مَنْ قَالَ ثُمَّ عُمَرُ‏.‏ وَخَشِيتُ أَنْ يَقُولَ عُثْمَانُ قُلْتُ ثُمَّ أَنْتَ قَالَ مَا أَنَا إِلاَّ رَجُلٌ مِنَ الْمُسْلِمِينَ‏.



Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) пренесува: „Го прашав на таткоми: Кој е нај добар човек после Аллаховиот пратеник ? Тој одговори: „Ебу Бекир!„ Па го прашав: „А после него?„ Тој одговори: „После него е Омер.„ Согрижен бев, да го спомне името Османово, и затоа го прашав: „Па после ти?„ Тој одговори: „Јас ништо не сум, освен еден обичен човек од Муслиманите.„ (Сахих од ел-Бухари број 3671)

حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مَهْدِيٍّ، عَنْ سُفْيَانَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ أَبِي يَعْلَى، عَنِ ابْنِ الْحَنَفِيَّةِ، قَالَ: قَالَ عَلِيٌّ: لَوْ سَيَّرَنِي عُثْمَانُ إِلَى صِرَارٍ لَسَمِعْتُ لَهُ وَأَطَعْتُ



Имам ибн ебу Шејба (рахиму’Аллах) пренесува:
 
Ебу Јела пренесува од ибн ел-Ханефија рахиму’Аллах, дека рекол: „Али радиху’Аллаху Анх рече: „Ако ме пратеше Осман да одам во сирар, ќе го сослушав.„ (Мусаннаф број 38854 – сахих-Хадис)


حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِي دَاوُدَ، قَالَ: حَدَّثَنَا يُونُسُ بْنُ حَبِيبٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو دَاوُدَ يَعْنِي الطَّيَالِسِيَّ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَوَانَةَ، عَنْ أَبِي بِشْرٍ، عَنْ يُوسُفَ بْنِ سَعْدٍ، قَالَ: قَدِمَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ الْبَصْرَةَ قَالَ: فَحَدَّثَنِي، قَالَ: شَهِدْتُ عَلِيًّا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ وَهُوَ عَلَى سَرِيرٍ، وَعِنْدَهُ عَمَّارُ بْنُ يَاسِرٍ، وَزَيْدُ بْنُ صُوحَانَ، وَصَعْصَعَةُ، فَذُكِرَ عُثْمَانُ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: وَعَلِيٌّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ يَنْكُتُ فِي الأَرْضِ بِعُودٍ مَعَهُ، فَقَرَأَ: إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنَى أُولَئِكَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ قَالَ: نَزَلَتْ فِي عُثْمَانَ، فَقُلْتُ لِمُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ: أَرْوِي هَذَا عَنْكَ؟ قَالَ: نَعَمْ



Имам ел-Хафиз ал-Аџури рахиму’Аллах забележува:
 
Јусуф ибн сад (Рахиму’Аллах) пренесува: Мухаммед ибн Али ел-Ханефија дојде во Базра и ми рече: „Го видов на Али во неговиот кревет – присутни беја Аммар бин Јасир, Заид ибн Шу’ухан и Саса’а. Го спомна на Османа и цитираше, додека со едно дрвче на земјата пишуваше. [На оние кои претходеа, навистина, Ние им дадовме од доброто Наше: оние од него се оддалечија. 21:101] Даље рече: „Овој ајет е за Османа објавен.„ Го прашав на Мухаммед ибн Али: „Дали ми дозволуваш, да го преносувам тоа од тебе?„ Тој ми одговори: „Да!„ (Еш-Шарија број 1507 – сахих-Хадис)

حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرٍ ، ثنا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ إِدْرِيسَ ، عَنْ أَبِي مَالِكٍ الأَشْجَعِيِّ ، قَالَ : قُلْتُ لابْنِ الْحَنَفِيَّةِ : أَبُو بَكْرٍ كَانَ أَوَّلَ الْقَوْمِ إِسْلامًا ؟ قَالَ : لا ، قُلْتُ : فِيمَا عَلا وَسَبَقَ ، حتى لا يُذْكَرَ أَحَدٌ غَيْرُ أَبِي بَكْرٍ ؟ قَالَ : كَانَ أَفْضَلُهُمْ إِسْلامًا حَتَّى لَحِقَ بِاللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ



Имам ел-Хафиз ибн ебу Асим (рахиму’Аллах) пренесува:
 
Ебу Малик ел-Аш’ја’и (рахиму’Аллах) пренесува: Го прашав на (Мухаммед) ибн ел-Ханефија: „Дали беше Ебу Бекир првиот, кој што го прима исламот?“ Па ми одговори: „Не!„ Па поново го прашав: „Па како е можно тогаш, да има тој предност пред другите? И како може да е тој единствено спомнат (во куранот)?„ Мухаммед ибн Али ибн ел-Ханефија одговори: „Па затоа што тој беше нај добар од сите во исламот, додека го сретна на Аллах, Семоќниот.„ (Ес-Суннах број 1220; Сахих-Хадис)


حَدَّثَنَا أَبُو الْقَاسِمِ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْعَزِيزِ الْبَغَوِيُّ ، قَالَ : حَدَّثَنَا يَعْقُوبُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، قَالَ : حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ أَبِي بُكَيْرٍ ، قَالَ : حَدَّثَنَا زُهَيْرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَقِيلٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ ابْنِ الْحَنَفِيَّةِ ، أَنَّهُ سَمِعَ عَلِيًّا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ يَقُولُ : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : ” أُعْطِيتُ مَا لَمْ يُعْطَ أَحَدٌ مِنَ الأَنْبِيَاءِ ” قُلْنَا : مَا هُوَ يَا رَسُولَ اللَّهِ ؟ قَالَ :  نُصِرْتُ بِالرُّعْبِ ، وَأُعْطِيتُ مَفَاتِيحَ الأَرْضِ ، وَسُمِّيتُ أَحْمَدَ ، وَجُعِلَ التُّرَابُ لِي طَهُورًا ، وَجُعِلَتْ أُمَّتِي خَيْرَ الأُمَمِ



Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) пренесува од Али ибн ебу-Талиб (радиху’Аллаху Анх), дека рекол: „Аллаховиот пратеник ми рече: „Мене ми се подари нешто, што на никој пејгамбер досега не му беше подарено.„ Ние го прашавме: „О Аллахов пратеник, што е тоа?„ Тој ни одговори: „Мене ми е подарено победа врз страхот во срцата на моите противници – мене ми е подарен веков, како чисто место (за намаз и извршување тејамум) и мене ми е подарен нај добриот уммет.„ (еш-Шерија број 1060 – Хасан-Хадис)
 
Случаеви во време на Калифатот на таткому до време на Умејидите
 
Во 34’та хиџретска година, фториот период на османовото калифатство, се достоја немир во исламската држава. Тоа беше времето на првата фитна меџу Исламската Заедница – Муслимани против Муслимани содигнаа оружје. Бунтовниците дојдоа од различни држави и планираа, да ребелираат против Османа. Мотивите беја различни – но во едно се согласуваа – Осман мора да се убије! Во главните улоги играше и Абдуллах ибн Саба, створувачот на Шиитската Религија, кој што се бореше, Османовиот Крв да го охалали и со тоа да донесе раздвој меџу останатите Асхабии, радиху’Аллаху Анхум. Ширеше лажен Давет; Кукавички; Чекор по Чекор и многу ефективен. Во првиот период, тоа го правеше скиршно – па по тоа јавно. Насетуваше важни Градови, во Исламскиот Свет - во секој Град оставаше Соединација и рекрутираше Луџе, кои што му беја послушни. И навистина успеа да рекрутира голем број на следбеници. Од Египет, Базра и Куфа, тргнаа голем број кон Медина – тогашниот главен Град на Калифатството. Ја опкружија Домовината Османова за 40 Дена. Во тоа време, се понуди Осман да најде мирно решеније, но нажалост не успеа. Ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) ги доживеа на сите тие трагични случаеви. Во тоа време беше, заедно со таткому, на некое друго место. Таткому, Али ибн ебу-Талиб, се што можеше покуша, животот на Осман ибн ел-Аффан (радиху’Аллаху Анх) да го заштити – дури и неговите синови, ел-Хасан и ел-Хусејн ги остави да стражуваат пред неговата Куќа. Но на крај, успеае да влезат во Ккуќата и го убија. Во 35’та Хиџретска Година, Шехидува четвртиот Калиф Осман ибн Аффан, радиху’Аллаху Анху’Арда.
 
Вестите на ова Трагедија, се разделија како Секавица низ Исламскиот Свет. Османовото убиство спаџа во таква Епоха, која што е една од нај важните како и нај трагичните во Исламската Историја. Верниците, навистина многу тагуваа, кога го погледнаа крвта Османова. Имам ибн Шабаа ел-Басри (рахиму’Аллах) пренесува, дека Мухаммед ибн ел-Ханефија, од кога слушнал за убиството, рекол:


سَمِعْتُ أَبِي وَرَفَعَ يَدَيْهِ حَتَّى يُرَى بَيَاضُ إِبْطَيْهِ ، وَقَالَ : ” اللَّهُمَّ الْعَنْ قَتَلَةَ عُثْمَانَ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَالسَّهْلِ وَالْجَبَلِ . ” ، ثَلاثًا يُرَدِّدُهَا



Го слушнав на таткоми, како ги воздигна своите Раце, додека белото под мишките му се гледаше – па потоа ја упати довата: „О Аллах, Клеветиги Османовите убијци по Земјата, по Планињето, по Долините и по Морињата.„ Тоа го пофтроува три пати. (Тарик ел-Медина број 2110)
 
После убиството Османово, еден од убиците јавно го бараше Калифатството негово. Но множината се обиди да сонајде чесен човек за Калифатот. Голем број на Асхабиите, кои што можеа да дојдат во предвит за Калифатот, ја одбие понудата. Бунтовниците се налутиа и им дадоа 3 дена до одлука за новиот Калифат – инако им се закануваа, дека ќе има ипак крв. Мухаџерините се конзултираа за Османовото наследство и донесоа одлука, дека нема никој по способен лидер освен Али ибн ебу Талиб, радиху’Аллаху’Анх. Мухаммед ибн ел-Ханефија (Рахиму’Аллах) пренесува од заклетвата кон неговиот тако, вака:


قثنا قثنا إِسْحَاقُ بْنُ يُوسُفَ ، قثنا عَبْدُ الْمَلِكِ يَعْنِي ابْنَ أَبِي سُلَيْمَانَ ، عَنْ سَلَمَةَ بْنِ كُهَيْلٍ ، عَنْ سَالِمِ بْنِ أَبِي الْجَعْدِ ، عَنْ مُحَمَّدِ ابْنِ الْحَنَفِيَّةِ ، قَالَ : ” كُنْتُ مَعَ عَلِيٍّ ، وَعُثْمَانُ مَحْصُورٌ ، قَالَ : فَأَتَاهُ رَجُلٌ ، فَقَالَ : إِنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ مَقْتُولٌ ، ثُمَّ جَاءَ آخَرُ ، فَقَالَ : إِنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ مَقْتُولٌ السَّاعَةَ ، قَالَ : فَقَامَ عَلِيٌّ ، قَالَ مُحَمَّدٌ : فَأَخَذْتُ بِوَسَطِهِ تَخَوُّفًا عَلَيْهِ ، فَقَالَ : خَلِّ لا أُمَّ لَكَ ، قَالَ : فَأَتَى عَلِيٌّ الدَّارَ ، وَقَدْ قُتِلَ الرَّجُلُ ، فَأَتَى دَارَهُ فَدَخَلَهَا ، وَأَغْلَقَ عَلَيْهِ بَابَهُ ، فَأَتَاهُ النَّاسُ فَضَرَبُوا عَلَيْهِ الْبَابَ ، فَدَخَلُوا عَلَيْهِ ، فَقَالُوا : إِنَّ هَذَا الرَّجُلَ قَدْ قُتِلَ وَلا بُدَّ لِلنَّاسِ مِنْ خَلِيفَةٍ ، وَلا نَعْلَمُ أَحَدًا أَحَقَّ بِهَا مِنْكَ ، فَقَالَ لَهُمْ عَلِيٌّ : ” لا تُرِيدُونِي ، فَإِنِّي لَكُمْ وَزِيرٌ خَيْرٌ مِنِّي لَكُمْ أَمِيرٌ ، فَقَالُوا : لا وَاللَّهِ مَا نَعْلَمُ أَحَدًا أَحَقَّ بِهَا مِنْكَ ، قَالَ : فَإِنْ أَبَيْتُمْ عَلَيَّ ، فَإِنَّ بَيْعَتِي لا تَكُونُ سِرًّا ، وَلَكِنْ أَخْرُجُ إِلَى الْمَسْجِدِ فَمَنْ شَاءَ أَنْ يُبَايِعَنِي بَايَعَنِي ، قَالَ : فَخَرَجَ إِلَى الْمَسْجِدِ فَبَايَعَهُ النَّاسُ



Имам Ахмед ибн Ханбел (рахиму’Аллах) забележува, дека Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) рече: „Бев заедно со Али, додека куќата османова беше опкружена. Еден човек не сретна и му рече: „На Амира ел-Мукминин го убиваат во моментов.„ Малку време по натаму замина еден други човек и рече: „На Амира ел-Мукминин го убија.„ И така Али се обиди, да оди и да ја погледне ситуацијата со свои очи – но јас го завлеков по неговиот каиш, затоа што се за него грижев. Али ми рече: „Оставиме да одам!„ и така отиде во куќата - го погледна Османовото мртво тело – па потоа си отиде во неговата Домовина и ја затвори неговата Врата. Па потоа дојдоа неколку граџани и тропаа на неговата врата, па потоа влегоа внатре. Па му рекоа: „Човекот го убија, но народот им треба Калиф – не ние познат никој, кој што има повеќе способност и кој што има повеќе право за Калифатството од тебе!„ Тој им одговори: „Не барајте ме! Не ми наликува лидерство – ја сум по добар како советник.„ Тие му рекоа: „Не! Во Аллах, навистина немаме познат, кој што тоа го заслужил повеќе од тебе!„ Тој им одговори: „Ако инсистирате на тоа, тогаш треба заклетвата јавно да биде - не скришно. Ќе отидам во џамијата – и секој, кој што сака да ми даде заклетвта, нека дојде.„ И така отиде во џамијата и луџето му дадоа заклетва.„ (Фадхаил еш-Шабан број 838; Сахих-Хадис)

Во Сабота, 19. Ден на месецот Зхул-хиџра, во 35’та година, се прогласи таткому, Али ибн ебу Талиб (радиху’Аллаху Анх), за нов Калиф. Воеднаш нареди, сите гувернери, кои што ги имаше Осман поставено, да се заменеет. Но некои од содружниците, го подучуваа, да не брза многу со одлуката. Но Али, раиху’Аллаху Анх, не ги сослуша. Покасно се се собраа содружниците, на Аллаховиот пратеник и побараа, убијците Османови да ги осуди. Се извина и ја одби таја молба и се оправда со специфичната ситуација, дека убијците сеуште имаат голема подршка зад нив – и како прво да се етаблира неговото Калифатство. Со тој одговор ги налути на содружниците. Според тоа, се разшири немир и двојство. Неговото Калифатство беше карактеризирано со караници и несогласност. На врвот од сето ова, стана гувернерот на еш-шем, Муавија ибн ебу Суфјан, радиху’Аллаху Анх, кој што во секој случај сакаше одмазда за неговиот братучед Осман ибн Аффан, радиху’Аллаху Анх. Заклетвата кон Али, сакаше после захфатувањето на убијците да му ја даде. Неговата одбифка, го предизвика на Али, да створи војна против него. Но затоа, што и Аиша радиху’Аллаху Анха се окрена против убијците Османови, не дојде до борба. Со неа се содружија Талха, ез-Зубејр и други Асхабии, Радиху’Аллаху Анхум, и се обидија крвта Османова да ја одмаздат. Наоружани тргнаа - поминаа преку Еуфрат, Базра и Куфа – па ги побараа на убијците Османови. После доста дискузии и неколку мали борби успеае, неколку од убијците да се идентифицираат – и нивните глави им се одескоа. Ел-Базра беше под контрола на војската Ајшина. Пораката за ситуацијата во ирак, го стигна на Али – и според опасноста, Ирак да го загуби, мораше брзо да реагира.

Али, радиху’Аллаху Анх, створи Армија и нагласи команданти. Мухаммед ибн ел-Ханефија беше носач на знамето. Кога стигна во Ду-кар, го прати на ел-Ка-Ка ибн Амр, радиху’Аллху Анх, во Базра, за да зборува со Армијата на Аиша. Ел-Ка-Ка ибн Амр се најде со  Ауша и после неколку време со договарање, се согласие на мир. Аиша, радиху’Аллаху Анха, му напиша дека ќе дојде, за сите да се помират. И така беја двајцата, Али и Аиша, радосни. На раното, Али лично ги сретна Талха и ез-Зубејр (радиху’Аллаху Анхум) – и сите заедно се обидиа, ситуацијата да ја смират и на крај, да донесат заеднички мир.

Убиците Османови, кои што беа во Алиовата Армија, беа навистина запрепастени на разговорното движење меџу Али и другите – исто така им беше јасно дека, ако се помират, крајот ќе им дојде. Од како стигна ноќта и кога заспаа војниците на Армиите, се собраа и планираа мирот да го прекршат. Абдуллах ибн Саба со неговите помошници, беше целото време разбудени. И баш во тој момент ја погледнае нивната последна прилика, да излезат од во нивната дилема – и таја шанса, не сакаа да ја промаршат. Ги извадие нивните сабји и ги убија на неколку војници. Резултатот беше, голема и страшна борба меџу муслиманите. Некои рекоа, дека луџето од Куфа и Али ги измамиа. Другите им давае на Аиша и нејзините содружници кривица. Али ибн ебу-Талиб покушуваше да ги смире неговите војници – но тие не го сослушаа. Сите се разбудија и ги зедоа оружјето за борба. Беше навистина жалосна борба – и така Османовите убици ги измамиа, на двете Армии.

Имам Абдуллах ибн Ахмед (рахиму’Аллах) забележува:

Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) пренесува: „Али, во местото на ел-Марбад (близу Базра) успеа да ја убеди на Аиша, да ги прокални на убиците Османови (и да не ратува повеќе). Па потоа и тој ги крена рацете во висина на лицето, и рече: „И јас ги прокалнувам убиците Османови – Аллах да ги проколни, во долините и планињето!„ Тоа два или три пати го пофтори.„ (Фадхаил еш-Шабан број 17 – Сахих-Хадис)

Јахја ибн Саид ел-Анзари (рахиму’Аллах) пренесува од чичкому, дека рекол: „Пред битката (битката на Камилата), ги исправи Али нашите редови и не упомена со следниве зоборови: „Никој да не биде прв, кој што ќе почне да фрла бодови, да нападне со бодје или да извлече сабја! Не починајте мржнја и однесувајтесе добро кон нив, затоа што и тие се Муслимани!„ Мислам дека и рече: „И кој што ќе биде успешен во оваа причина, ќе биде успешен на судниот ден!„ Останавме во опишаната состојба – и денот се задолжи и борците на другата армија викаа еден на друг „О Одмаздници Османови!„ Али го натера на Мухаммед ибн ел-Ханефија да излезе со заставата пред армијата – па го праша: „О ибн ел-Ханефија! Што викаат? Мухаммед ибн ел-Ханефија дојде кон нас и одговори: „О водач на верниците (Амир ел-Мукминин)! Викаат „ О Одмаздници Османови!„ Али ги крена рацете и рече: „О Аллах! Оставиги убијците Османови да паднат на нивните лица!„ [Сунан ел-Кубра број 15391]

После неколку време, ја Алиовата Армија ја доби битката. Талха и ез-Зубејр погинаа, даихуЖАллаху Анхум. Аиша ја стурија од нејзината Камила, со сета чест, која што таја за заслужува, радиху’Аллаху Анха. Али им нареди на Командантите Омер ибн Али, Мухаммед ибн ел-Ханефија, ел-Хасан и ел-Хусејн, Абдуллах ибн Џафер и Аммар бин Јасир со голема пажња кон Мајката на верниците да се однесуваат и во никој случај да не се повреде. После овие случаеви, Али го стабилизира неговото Калифатство во Ирак и голем број му дадое поново заклетва. Па потоа се обиди да крене во битка против Муавија и Сиријците - затоа што договорањата со нив, не донесоа решеније на конфликтот. Армиите се сретиа до реката Еуфрат и битката почна. Тоа навистина беше нај големата и нај страшната војна меџу муслиманите. 90 битки во 110 Дена! Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) беше присутен во битките. На тој Ден, имаше голем број Борци околу него и се обиди да ги нападне на противниците. Убејдуллах ибн Омер ибн ел-Хатаб, еден од Командантите Муавиови, му се доближи со уште поголема Војска. Лоша Битка беше. Местото на Битката до толку влиеше со крв – што можеше од голема далечина таа да се мириса. Убејдуллах го покана на Мухаммед ибн ел-Ханефија во Борба против него – еден со еден. Мухаммед ибн елх-Ханефија ја прими поканата. Кога се обиди да отиде, интервинира таткому (Али ибн ебу-Талиб) и го врати назат.

Поминаа недели со Борби и доста Крв – Партиите се договориа, конфликтот со помош од неутрални Судии да го решат, а Книгата Аллахова ја зедоа за Водител. Одлуката предизвика големи протести во Алиовите Редови – сметаа, дека етаблирањето на човечки Судии е против Аллаховите Закони. Од како Али се врати од ел-Базра во Куфа – доста Војска ги напуштиа камповите и се собраа во Местото на Нахервенд. Револтираа против Калифот и постанаа Хавариџии. Посакуваа од Али, да признае, дека навистина направил Куфур и бараа, неговата одлука да ја повлече. Од како Хариџиите се подигнаа против Муслиманите, добиа Одговор со Сабја, од Страна на Али радиху’Аллаху Анх. Во Битката на Нахервенд, во која што и ибн ел-Ханефија учествуваше, ги уништија на тие Хариџии. Во 40’та Хиџретска Година, го уби проклетиот хариџија со името Абдуррахман ибн Мулџам ел-Муради (- кој што сакаше да ја одмазди Битката на Нахервенд –) на Али, радиху’Аллаху Анху Арда, пред Влезот на Џамијата во ел-Куфа.

Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах) ни го опишува за убиството на таткому, вака:

„Се колнам во Аллах, во ноќта, во која што падна Али (радиху’Аллаху Анх), клањав во големата џамија со голем џемает од градот. Неколку клањаа во близина од Вратата, од почеток до крај на Ноќта. Паџаа, стануваа но не постануваа. Кога излезе Али на Сабах, почна да вика: „О Народе! Ес-Селах – Ес-Селах! (Намз!Намаз!)„ Незнам дали беше веќе од неговата киќна Врата излезен, кога ги викаше тие зборови или не – но го погледнав сјајот на Сабјата и ги слушнав зборовите: „Судот му припаџа на Аллах, о Али, но за тебе не, ни за твоите Следбеници.„ Потоа видов, како се доближуваше уште две Сабји до него. Па потоа го слушнав на Али како викаше „Фатете го! Фатете го!„ Од сите страни изтрча народот и по скоро време, го фатиа. Јас бев еден од првите, кои што појдоа кај Али и го слушнав кога рече „Живот за Живот! Ако погинам, убитего онака, како што тој ме уби, но ако преживеам, ќе размислам, што ќе му направам.„  [ет-Табари, Тахдиб ел-Етхар број 1396]

Им нареди на синовите ел-Хасан и ел-Хусејн да се видни кон нивниот брат Мухаммед ибн ел-Ханефија. Се окористуваме од едно пренесување, кое што го забележува имам ет-Табари (рахиму’Аллах), во кое што Али ибн ебу-Талиб радиху’Аллаху Анх на неговиот син ибн ел-Ханефија му рече:

„Ти предложувам на твоите Браќа ел-Хасан и ел-Хусејн, според нивниот чест према тебе, да ги респектираш! Следиги и не донесувај одлука, без да ги прашаш!„ Па потоа им рече на ел-Хасан и ел-Хусејн: „Ви предложувам на двајцата, да го штитите на Мухаммед, затоа што тој е Син од таткови и многу добро знаете, колку таткови него го сака.„ [Тарикх ет-Табари (5/147)]

Два дена после атентатот, Али ибн ебу Талиб (радиху’Аллаху Анх), шехидува.

Братму на ибн ел-Ханефија, ел-Хасан ибн Али радиху’Аллаху Анх се прогласи од Шурата за следни Калифа. Но Мухаммед ибн ел-Ханефија не беше више тој, што го носи знамето него еден од неговите (Хасанови) Борци. Околу ел-Хасан се собра војска, која што беше спремна против Муавија и неговата Војска, која што се доближуваше, да се бори. Но не дојде до Битка – затоа што ел-Хасан во таја и други ситуации покажа, дека мирот е за него поважен од ратот. Во секоја ситуација се обидуваше, крвта муслиманка да ја штити. Ел-Хасан му напиша на Муавија, дека под одредени услови, ќе го остави неговото Калифатство. Ако се исполнат условите, ќе го остави својот Калифатски Мандат и ќе му го даде на Муавија – со цел, крвта на муслиманите да се заштити. Под тие услови, се склучи мирот. Од како Муавија влезе во Куфа, дојде ел-Хасан и јавно се одкажа од неговото калифатство – па потоа му ја даде заклетвата на Муавија, исто како ел-Хусејн, Мухаммеб ибн ел-Ханефија и други. Муавија се прогласи за легитимен Калиф и Муслиманите, после толку далго време во Фитна, беа обединети. После обедувањето, муслиманите можее веќе пофторно да се концентрираат на повикување во Ислам, како и во Џихад.

Мухаммед ибн ел-Ханефија често го посетуваше на Муавија во Сирија, заедно со неговите Браќа ел-Хасан и ел-Хусејн. Муавија беше доста гостопримлив кон нив и ги подаруваше. Меџутоа, Мухаммед ибн ел-Ханефија беше во еден Период о 19 години еден од војниците Муавијови и служеше во Грција. Еднашка, така е забележано, испратил римскиот Император двојца од нај јаките војници кон Муавија, за тие да се натпреваруваат со нај силните Борци од страна на Муслиманите. Муавија се консултира со Амр ибн ел-Ас и се согласи, дека од страна на Муслиманите, Мухаммед ибн ел-Ханефија е тој, што може со Римјанските Борци да достои. Ибн ел-Ханефија секако ја прими Поканата и се согласи со достовувањето меџу него и Римјанинот. Муавија ги покана на сите Муслимани, за да го следат Борбеното достовување. Нај јакиот римјанин дојде, Лице до Лице, кон Мухаммед ибн ел-Ханефија - убеден од својата јачина, дека на Римскиот Империум ќе му донесе чест и задоволство. Мухаммед ибн ел-Ханефија го понуди, да ја земи неговата рака и да го помере од неговото Место, на кое што стои. Римјанинот ја зеде неговата Рака и покуша, со целата сила, да го помере од неговото Место – но не успеа. Римјанинот ја виде неговата не способност во тој Натпревар. Па потоа Мухаммед ибн ел-Ханефија ја зеде раката од Римјанинот – и воеднаш го помери од неговото место – го воздигна во висина, и го фрли на Земје. Муавија беше пре радостен – осталите гледачи ја признае неговата јачина со силен Аплауз. Мухаммед ибн ел-Ханефија им донесе чест и респект на муслиманите – а за Римскиот Император, доста поднижење.

4

Во 60’та Хиџретска Година, почина Муавија – наследник на Калфитаството постана негивот син Језид ибн Муавија. Врз калифатството негово, се случи нешто трагично во Кербела – убиството на ел-Хусејн радиху’Аллаху Анх. Ибн ел-Ханефија уште пред тоа цврсто му предложи (на ел-Хусејн), да не оди во Куфа, затоа што Луџето – кои што го повикуваа, барајќи помош – доста пати на таткому (Али ибн ебу-Талиб радиху’Аллаху’Анх) му донесоа Тежина и Измама. После убивањето на ел-Хусејн, поново се појави Фитна и голем број на Муслиманите, револтираа против Језид – не го акцептираа више неговото Калифатство на Исламската Држава. Меџутоа се одзборуваше, дека пиел алкохол и ги оставал неговите Намази. Кога го замолиа на ибн ел-Ханефија, заклетвата кон језида да ја поврати, стриктно ја отфрли таја Молба и го поддржуваше него. Аргументираше и дискутираше против револтите и им донесуваше Докази, дека одзборувањето за Језида е лажно. Уште тогаш се заколна, дека никогаш више нема да ја крене неговата Сабја против други Муслимани.

Ел-Хафиз ибн Кесир (рахиму’Аллах) пишува, дека Нафи, ученикот на ибн Омер, рекол:

„Кога се вратиа Мединците од кај Језида, појде Абдуллах бин Мути, со неговите Содружници, кај Мухаммед ибн ел-Ханефија (рахиму’Аллах). Побараа подршка, на Језида да му го одземаат Калифатскиот Мандат – но Мухаммед ибн ел-Ханефија тоа го одби. Ибн Мути му рече: „Језид пие Алкохол, не Клања и ги игнорира законите на книгата (Куран).„ Мухаммед му одговори: „Никогаш ништо не сум водел од тоа, што му го нарекуваш. Го посетив и останав неколку Време кај него – погледнав, дека клања, се обидуваше, да прашува за некои Права и се држеше за Суннетот.„ Тие рекоа: „Го правеше се то тоа!„ Мухаммед одговори: „Но зашто тогаш тој се плашеше од мене и не сакаше пред мене тоа да го прави (ако вистина го правел)? Сакаше да ми докаже дека е Верник? Дали некогаш пред вас тоа го правеше, дали пиеше Алкохол? Ако навистина тој тоа го правеше, сте вие негови Партнери – но ако не го правеше, тогаш немате право да сведочете за нешто, што самите не погледнавте.„ Тие му одговориа: „За нас тоа е Вистината, иако не го погледнавме лично!„ Мухаммед им рече: „Аллах тоа го одбива од Сведоците (нешто, што не го имаат видено). Аллах вели: „..Освен за оние, кои што вистината ја сведочат и кои што знаат.„ Тие му рекоа. „Можеби не ти се свиџа, кога има некој друг Контрола, а ти не – и затоа ти ја даваме тебе Власта!„ Тој им одговори: „Оваа Борба не ја правам за мене, ни за Владар ни за гонител.„ Тие му рекоа: „Но ти се Бореше со таткоти!„ Мухаммед им одговори: „Најдими некого како таткоми, што се Бори против тоа, против тој што се бореше!„ Тие му рекоа: „Па тогаш наредиим на синовите Ебу ел-Казим и ел-Казим, со нас да се содружат во Борба.„ Мухаммед им одговори: „И јас би се борел, ако тоа им го наредам.„ Тие му рекоа. „Па тогаш поддржине народот да го анимираме, за да се борат со нас.„ Им одговори: „Сета благодарнсот му припаџа на Аллах! Сакате ли да им наредам нешто, што самиот не го правам и не го акцептирам? Ако ги мотивирам во тоа, ќе наредам да не се борат во Аллахово име!„ Тие му рекоа: „Па онда, ќе те насилиме тоа да го направиш!„ Мухаммед им одговори: „Па тогаш ќе им наредам, да се плашат од Аллах и да не ги зарадуваат Креатурите негови, на цена од лутината Аллахова!„ Па потоа замина Мухаммед ибн ел-Ханефија во Мекка.„ (Ел-Бидаја вен Нихаја 8/236 / Хасан Хадис)

После убиството на ел-Хусејн ибн Али ибн ебу-Талиб, Абдуллах ибн ез-Зубејр јавно во Мекка кажа, дека не го прифаќа Језидовото Калифатство. Па потоа почнае скришно да му даваат заклетва на Абдуллах ибн ез-Зубејр. Језид хитно испрати Војска, за да ги сруши револтите во Мека. Кога Командантот ја опколи на мека, го известија,  дека Јесзид починал. Опколувањето се укина – па потоа ги покана ибн ез-Зубејр на Луџето од Египет, Сирија, Базра, Куфа, Јемен и Куразан, да му дадат заклетва. Заклетвата му ја дадоа и со тоа постана легитимен Калифа, во исламската Држава.

Но во исто време, и Абдул-Малик се прогласи за Калифа - но заклетвата ја доби само од еден мал број во Дамаскус. Ибн ел-Ханефија беше во тоа време во Мекка. Абдуллах ибн ез-Зубејр под притисок го потера, да му даде заклетва. Му нареди, да биде еден од неговите Војници и на противничкиот Калиф да го отепа. Но ибн ел-Ханефија тоа го одби и му рече, дека никогаш више нема да дигне Сабја против Муслимани. Абдул Малик тоа го слуишнал и го поканал на ел-Ханефија, како и на неговите содружници, кај него. Му обеча, дека во мир ќе живуа и дека ќе биде одстранет од борбите меџу Муслиманите. Со тој збор се согласи Мухаммед ибн ел-Ханефија и му даде заклетва на Абдул-Малик. По неколку Време, се врати во Медина.

Една друга опасност, која што се деси во тоа Време, стигна од познатиот лагач „ел-Мухтар ибн Убејд ет-Такафи„. Стигна, без дозвола и за свој интерес, во Куфа и ги уби на сите убици од ел-Хусејн, радиху’Аллаху Анх. Па потоа ширеше вест, дека Мухаммед ибн ел-Ханефија бил очеканиот Мехди, алејхи’с селам. Тој лагач имаше една Гранка содружници – на кои што сите ги измами со неговите лажни  Тези. Ел-Мухтар му напиша на Мухаммед ибн ел-Ханефија, рахиму’Аллах, и го известил, дека има доволно содружници, кои што сите ќе бидат послушни кон него и дека мора да дојде во Куфа, за да го зазеде местото на таткому. Но ибн ел-Ханефија ја одби таја идеја и не отиде во Куфа – него го нарече, на ел-Муктар, лагач! (Оти под иста или слична прилика, беја ел-Хасан и ел-Хусејн поканати од народот на Куфа – на крај ги издадоа, а крајта, сите добро ја знаеме) Им се изјасна на сите тие, кои што го поверувале на лагачот, дека тој неје ел-Мехди и да се дистанцираат од таја Иделогија. После смртта на ибн ел-Ханефија се разшири надеж меџу Шиитската секта, кој што гласеше: Ел-Муктаровиот нагласен ел-Мехди неје умрен, него е само повлечен од светот. Значи Идеологијата од повлечувањето на имем ел-Мехди е како прв пат во Куфа излезена, од една разделена група со името „ел-Каисанија„. Мухаммед ибн ел-Ханефија не беше умрен за таја група, него беше повлечен во планињето на Радва – каде што Лавови го стражувале. Таму го очекуваат неговото враќање, кое што во близна иднина ќе биде успешен и ќе створи исламски правен Свет.

Имаат доста контрадиктни мислења околу годината на неговата Смрт. Се вели, дека умрел во 73,80,81,82,92 или 93 Хиџретска Година – но Аллах нај добро Знае! Смртта го постигна во Медина и е закопан во Гробиштата на Џенет’ул Баки. Абен ибн Осман ибн Аффан (рахиму’Аллах) го клања неговото Џеназе.

Аллахово Задоволство да биде со него!

Амин!

5