Home
1
Што е демократија и како исламот гледа на неа Саб 16 Ное 2013, 6:41 pm
Muwehhid
Модератор
Зборот демократија потекнува од грчките зборови; демос – што значи народ; и картос што значи „владеење“. Овие два зборови значаат во превод: владеење на народот; односно спроведување на власта преку народот односно нивните претставници.
Во широка терминологија, демократијата значи дека врховната власт (моќ) му припаѓа на народот: народот е тој кој што пропишува закони преку своите претставници во владата (парламентот),, извршни органи на владата се наоѓаат во рацете на народот; вољјата на народот спроведува претставници за кои што народот гласал; во името на тој народ тој ги спроведува закони.
Во демократијата (а тоа важи и за слични како што е тоа комонизмот и социјализмот каде што партијата добива законодавна улога) народот ја претставува законодавната власт законодавецот е човекот, а не Возвишениот Аллах! Ова е чиста заблуда, јасно неверство (куфур) во Аллах и паганството. Демократијата на човекот го споредила со Возвишениот Аллах, во спецификата (правото) кое го поседува исклучиво Тој, Возвишениот, а тоа се суд и законодавството.
Возвишениот Господар вели:
إِنِ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلّھِ أَمَرَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِیَّاهُ
…”Пресудата (судот,законот) е само Аллахова. Ви нареди само Него да Го обожавате. “(Јусуф,40)
وَلَا یُشْرِكُ فِي حُكْمِھِ أَحَدًا
“И во одлуката Негова никој не учествува. (Ел-Кехф,26)
وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِیھِ مِن شَيْءٍ فَحُكْمُھُ إِلَى اللَّھِ
“И во се што се разединувате –та, Судот за тоа е Аллахов. (Еш-Шура,10)
أَفَحُكْمَ الْجَاھِلِیَّةِ یَبْغُونَ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللّھِ حُكْمًا لِّقَوْمٍ یُوقِنُونَ
“Судењето ли од џахилијјетот оние го бараат А кој суди подобро од Аллах за луѓето кои се во верување уверени? (Ел-Маида,50)
أَفَغَیْرَ اللّھِ أَبْتَغِي حَكَمًا وَھُوَ الَّذِي أَنَزَلَ إِلَیْكُمُ الْكِتَابَ مُفَصَّلاً
Освен Аллах да барам ли судија? Он, токму, ви објави Книга потенко објаснета. (Ел-Енам,114)
وَأَنِ ٱحْكُم بَيْنَهُم بِمَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَآءَهُمْ وَٱحْذَرْهُمْ أَن يَفْتِنُوكَ عَنۢ بَعْضِ مَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ إِلَيْكَ
И суди меѓу луѓето според она што го објави Аллах. Не следи ги страстите нивни, и чувај се да не ти направат сплетки во дел од она што го објави Аллах. (Ел-Маида,49)
أَمْ لَھُمْ شُرَكَاء شَرَعُوا لَھُم مِّنَ الدِّینِ مَا لَمْ یَأْذَن بِھِ اللَّھُ
Ги земаат нивните свештеници и нивните калуѓери за господари покрај Аллах... (Ет-Тевба,31)
Една прилика кај Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алјхи ве селлем, пристигна еден асхаб по име Асијј ибн Хатим радијаллаху анху (кој тогаш бил христијанин), тој го слушнал на Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алјхи ве селлем, како го учи ајетот:
Ги земаат нивните свештеници и нивните калуѓери за господари покрај Аллах... (Ет-Тевба,31)
На тоа Адијј му рекол: “Ние не ги обожававме!”
Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, тогаш го праша: “Зарем не им се покорувавте кога вас ви го забрануваа халалот и ви го дозволуваа харамот?
“Да” – му одговорил Адијј.
Тоа беше вашето обожавање спрема нив!- му одговорил Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алјхи ве селлем. (Хадисот го забалежува Тирмизи)
Значи, им се покорувале во она што Возвишениот Аллах не го наредил и во она што е спротивно на Неговиот закон. Затоа, тие станале нивни богови, бидејќи ги следеле законите кои што тие им го пропишувале, а ги исфрлиле од рамениците законите на Возвишениот и Семоќниот.
Расипување на створението тоа значи да му се прави ибадет на истиот, бидејќи Возвишениот Аллах во предходниот ајет свештениците и калуѓерите ги нарекол богови на оние кои што ги следеле слепо и им се покорувале во работите кои што им ги пропишале.
Сејјид Кутб, рахимехуллах, во својот тефсир вели : “Кој од луѓето смета дека Тој е оној кој што има право да пропишува закони на луѓето, тој себеси си пропишал божествени својства бидејќи само Аллах, Џелле ве Аала, им пропишува закони на луѓето. А кој од луѓето му го признава тоа право на човекот пропишување на закони, тогаш тој му манифестира божествени својства, без разлика на термините со кои што се нарекува тоа пропишување на закони.”
Никој освен Возвишениот Аллах не му припаѓа тоа право да пропишува закони на луѓето и никој освен Него не смее работите да ги прогласува како дозволени или забранети. Никој не го поседува тоа право на донесување на одредено законодавството освен Возвишениот Аллах, без разлика да ли е тоа на поединец или одредена општествена класа или пак на ниво на целиот народ.
Сејјид Кутб исто така рекол: “Исламот поседува Книга која ја објавил Аллах, со вистина, за луѓето да би суделе во она што тие не се согласуваат. Оваа книга е правило за целото човештвото. Преку оваа книга ќе се постигне општесвен аранжман во животот на човекот, преведна вистина и луѓето ќе ја прифатаат или ќе ја отфрлаат. Ако ја отфрлаат, тогаш сето она што го прифатле тие претставува отворена лага и заблуда. Тоа е лага и покрај тоа што луѓето со неа се задоволни. Историјата е најдобар сведок за ова што ние го зборуваме. Не се луѓето тие кои што поседуваат способност и право да судаат помеѓу вистината и лагата. Она на што луѓето се согласни не претставува никаква вистина. Не е вера на она и поради што луѓето меѓусебно се наоѓаат заеднички збор.
Визвишениот Господар вели:
وَإِن تُطِعْ أَكْثَرَ مَن فِى ٱلْأَرْضِ يُضِلُّوكَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ ۚ إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا ٱلظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا يَخْرُصُونَ
“Ако му бидеш послушен на мнозинството од оние кои се на земјата- ќе те скршнат во заблуда од Аллаховиот пат: само сомневање следат и само безмислици зборуваат! (Ел-Енам,116)
Ибн Кајјим рахимехуллах, рекол: “Аллах себеси положи свечена заклетва (се колни) дека луѓето немаат во себе иман (верување), се додека Неговиот Пратеник не го прифатаат како единсвен судија во сите свои меѓусебни спорови, по прашањата на секојдневните случувања од верувањето и прописите. Тие нема да бидаат верници дури и кога на Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алјхи ве селлем ќе го прифатаат за свој судија, се додека во своите души ниту малку тежина додека не почуствуваат и додека целосно не се покораат на пратениковата одлука, како резултат на неговото задоволство неговата одлука, без никакво спротиставување или приговарање.”
Шејхул-ислам Ибн Тејмијје, рахимехуллах, во своето дело “Меџму ул Фетва”,рекол:
“Личноста која се покорува во непокорност на Аллах или личност кој се покорува во следење на упата освен упатата на вистинста вера; во двата случаи, ако е тоа она што тој им наредува на луѓето спротивно на наредбата на Аллах- тогаш тој е тагут. Од оваа причина ние на луѓето кои што судат по нешто друго, освен она што Аллах го објавил, ги нарекуваме тагути.”
Ибнул-Кајјим исто така рекол:
“Името тагут се однесува на сите луѓе кои што судаат по нешто друго, освен судот на Аллах и Неговиот Пратеник, саллаллаху алјхи ве селлем. Ова исто така, се однесува за случајот луѓето да го обожаваат освен на Аллах, или да го следаат во непокорност на Аллах, или да му се покоруваат кога не се сигурни да ли со тоа се покоруваат на Аллах. Така да сите овие се- тагути на дуњалукот и ако погледнеш во нив и ако ја погледнеш состојбата на луѓето со нив, ќе погледнеш дека поголемиот дел од нив се одрекнале од обожавање на Аллах во обожавање на тагутите; со судот на Аллах и Неговиот Пратеник, саллаллаху алјхи ве селлем кога судат во судот на тагутот, и од покорување на Него и Неговиот Пратеник, саллаллаху алјхи ве селлем во покорност на тагутите.” (Ллам ел-Мувеккиин)
Мухаммед ел-Емин еш-Шенкити рахимехуллах во “Едваул - Бејан 83” кажува: “На основа од овие небесни(јасни) текстови постанува јасно дека оние кои следат лаички (демократски-невернички) закони кои шејтаноти ги пропишал на јазикот од неговите пријатели (следбеници), а кои се спротивни од она што Аллах го пропишал на јазикот од своите веровесници, а во нивниот куфр и ширк (закони и прописи од шејтан-демократски)нема да се сомнева освен оној на кој Аллах го ослепел од светлото на објавата“. (Едваул - Бејан 83)
Извор: Imamitewhida
Обработка: Ahlu-sunnah