Подигнување на рацете во намаз и гласно изговарање амин во Џамија во која не се практикува?



Прашање:

Јас живеам на запад и извршувам(клањам) намаз во џемаат во кој е нормална работа, поради различноста на кои што го сучинуваат тој џемаат, дека луѓе клањаат сходно по месхебот кој што го практикуваат во нивните куќи. Јас лично ги подигнувам рацете во намазот кога сум во тој месџид. Проблемот се појавува кога ќе пристигнам во своето родно место, каде никој во намазот не ги подигнува рацете и не изговара гласно амин. Прашањето е , да ли ми е дозволено во тој период да не ги подигнувам рацете и да не изговарам амин на глас, затоа што забалежав дека тоа предизвикува голем јаз помеѓу мене и останатите клањачи, секако дека на ниту еден не му е целта за тоа.


Одговор:

Почитуван брате во ислам, како одговор на твоето прашање ти го испрачаме одговорот на научникот шејх Абдулах-Азиз ибн Баз во кое е поставено идентично прашање.. Прашањето кое му е поставено гласи:

Да ли е дозволено да не се изговара гласно амин во намазот, и да не ги подигнувам рацете во намазот? Па одговорил:

Да, ако се наоѓаш во средина(општество)- меѓу луѓе кои што не ги подигнуваат рацете во намазот ниту пак гласно изговараат амин, во тој случај е приоритетно тоа да не се прави, како би се зближиле нивните срца и како би можел да ги повикаш во добро-хаир и како би имал прилика да ги подучи,и да ги насочува (упатува) и како би можел да ги поравиш нивните недостатоци.

Ако човекот го прави спротивното од она што се тие, тие тоа че го негуваат затоа што тие сметаат дека само тоа е вера, ќе сметаат дека во верата рацете се подигнуваат само како почетен тегбир, како што израснале и така тоа го научиле од научниците.

Исто така е и со гласно изговарање на амин. Познато е разединување меѓу научиците во погледот на тие прашања: некои кажале дека амин се изговара на глас, а некои кажале дека не се изговара на глас. Во некои хадиси се вели дека Пратеникот, саллаллаху алјхи ве селлем го подигнувал совојот глас во прилика на изговарањето амин, додека во други хадиси дека изговарал со низок глас. Исправното мислење е дека е пофално амин да се изговара на глас.

Оној кој што тоа ќе го остави оставил само пофална работа, затоа муминот нема да го направи она што е пофално ако со тоа изговарање води во разделување меѓу муслиманите, меѓусебно разединување, интрига.

Па дури што повеќе мумини, исто така и даиите, треба да ја остават пофалната работа ако со нејзиното оставање прозлегува(се добива) поголема корист.

Во тој контекст е случката со Аллаховиот Пратеник,саллаллаху алјхи ве селлем кога го оставил рушењето на каба и нејзино градење на темелите на Ибрахим, алејхи селам велејчи: “Дека курејшиите не ја прифатиле верата”- Поради тоа Пратеникот, саллаллаху алјхи ве селлем ја оставил каба онаква каква што била и не ја променил поради општа корист.

[Фетва Бин Баз том 29/ стр. 274-275]

Обработка: ahlu-sunnah.org