1 Минување со рацете низ своето лице, како и упатување дова после секој намаз Саб 08 Јан 2011, 12:45 am
Abu Al-Amin
Брат
1. Дел
Минување со рацете низ своето лице, како и упатување дова после секој намаз
Пред да ги објасниме спомнатите точки, сакаме како прво, темелни правила од науката на хадиси и фикх да објасниме, за на читателот да му биде следниот текст, иншАллах, по јасен, исто така прашањата во врска со неговата религија.
Секоја изјава или секо дејство, што го формира на ибадетот, со кој што го посакуваме доближувањето Аллахово, и неговиот благослов, мора да биде со куран и сахих суннет, од пејхамберот , потврден. Пејхамберот рече: „Кој што донесува во нашата работа (Религија) нешто, што неје дел од тоа, се одбива. Во едно друго пренесување: „Кој што прави нешто, за кое што не кажавме, се одбива„. (ел-бухари 2697 и муслим 1718)
Ел хафиз ибн реџеб вели: „Овој хадис зазема едно големо место во исламот, и формира еден важен темел. Овој хадис е скала за сите надворешни дејства, додека хадисот „дејствата се согласнуваат со самата намера„, ги уредува, на внатрешните работи од човекот.
Истот како што сите дејства од човекот (који што не се за Аллах)
И исто, како што човекот нема да добие награда за дејства, који што не ги устворил за Аллах, нема и дејствата да се примаат, који што не се наредено од Аллах и неговиот пејхамбер - Тие ке му се вратат на изпратувачот од истите. И секоја ствар, која што е во религијата додадена, и која што нема дозвола од Аллах и неговиот пратеник , нема никаква врска со религијата. „Кој што прави нешто, на кое што ние не кажавме, се одбива„ ни докажува. Дека секое дејство мора да биде потврдено со укран и сахих суннет.„ (Џамиул улум вал хикам 1/176)
Поради овој хадис, научниците исламски издадоа едно правило, кое што кажува: „Секој ибадет, кој што се извршува, е харам. Но кога ке се најде аутентичен доказ од шериатот, кој што го потврдува на дејството, го створува тој ибадет за дозволен.„
Но во врска со однос спрема луџето, се дејствата основно дозволени, додека не се најде шериатски доказ, дека тие се забранати.
2. Јасно и познато е, дека ширењто на новитети во нашиов уммет е поради тоа истекнато, што муслиманите слаби и измислени хадиси користиле. Во првите генерации (Асхабиите р.А.) не беше потребно да се внимава на ланци од пренесувачите. Но кога почнаа новодителите, или, зектите, докази со измислени хадиси да ги оправдуваат, донесоа алимите на ехлу суннет, строг конзензус, за такви, слаби и измислено хадиси - да се зелектираат – буквално: нивните пренесувачи да ги одбираат.
Сите алими се согласуваат (иџма), дека измислени хадиси (мауду) не се примаат. Забранато е, без разлика во кое прашање, на такви хадиси некој да се допира. Но алимите се разликуваа во врска за примање на слаби хадиси (даиф). Некоји алими тоа го одобриа, но во исто дадоа строги записи, како на пример:
- Слабиот хадис да се користи само за упомени или одвикнувања на гревови (ет-тархиб), или за поттик на добри дела (ет-таргиб). Но во никој случај не смее од истите да се донеси обсуда (хукум).
- неговото средство мора да има аутентичен темел по куран и сахих суннет
- обавезно да се спомне, дека тој хадис е слаб, и дека не може тоа пренесување да му се нарекува на пејхамберот .
Но други групи на алими викаат: „Слаби хадиси не смеат воопшто да се пренесуваат, затоа што пејхамберот рече: „Кој што во мое име нешто пренесува, што не го реков, тогаш да се при преме, неговото место во оганот да го заземе. (ел бухари 109)
Ел хафиз ибн реџеб рече за зборовите од пратеникот : „Кој што во мое име нешто пренесува, што го смета самиот како лага, е лагач„. Ако нешто е забранато, во име од пејхамберот да се пренеусва, што е тогаш со дејство, што неје докажано од неговиот () суннет!? Нема разлика мезу извршување на такво дејтство, кое што има база на пренесувањето, дали е тоа обсуда (Акхам) или преднос (Фадаил), затоа што тоа е се шериат„. (Табиин ел-Аџаб 3-4)
Имам аш-Шоукани рече? „Нема разлика меџу хадиси за обсуда (Ахкам) или хадиси за предноста (Фадаил), дека се тоа е шериат. И тој, кој што разликува меџу обсудата (Ахкам) и предноста за добри десјтва (Фадаил), нека донеси докази„. (ел-фаваид ел-маџмуа 283)
Шеих ахмед шакир рече: „Мора да има Забелешка, дека тој хадис е слаб, за да не се гледа тој како аутентичен. И нема разлика меџу тоа, дали некој човек се држи на тој слаб хадис во неговите обсуди или предноси. Тој неможе да се земе за доказ - само она смее да се користи, што е од пејхамберот со аутентични (сахих) или добри хадиси (хасан), пренесено.„ (ел-Баисул хадис 101)
Овие се изјавувањата на алимите, во врска со слаби хадиси за „да се користитат тие за упомени или одвикнувања на гревови (ет-тархиб), или за поттик на добри дела (ет-таргиб). Но во прашање за користење на слаби хадиси за Акида, Ибадет, донесување одлука за одобрено или забрането, се пренесува конзензус од алимите.
Шејх ул-ислам вели за тоа: „Никој од имамите не донесе одлука за користње на слаби хадиси. Кој што тврди спортивно, оди во контра на конзензусот.„ (мајмоо ел-Фатава 1/251)