Home
1
Зикр Нед 11 Мар 2012, 2:17 pm
Muwehhid
Модератор
Во името на Аллах, Семилосниот, Милостивиот!
Најдобар зикр е ла илахе иллаллах, како што тоа се пренесува од Тирмизи, Ибн Ебу Дунја и други.
Пратеникот, салллаху алејхи ве селлем рекол: “ Најдобар зикр е Ла илахе иллаллах (Нема друг бог освен Аллах), а најдобра дова е Елхамдулиллах (Фала му на Аллах). Во Мувети и во другите збирки се наоѓа хадис кој го пренесува Талха ибн Абдуллах ибн Кусејјир: ,, Најдобро што сум го кажал јас и пратениците пред мене е: Ла илахе иллаллаху вахедху ла шерике лех, лехул мулку ве лехул хамду ве хуве ала кулли шеј” ин кадир (Нема друг бог освен Аллах, Единсвен кој нема згруженик Нему му припаѓа сета власт и благодарност и тој е оној кој се може).
Оној кој вели дека овој зикр е за обичните луѓе а зикрот е посебен ,, Аллах, Аллах и дека е зикрот посебен Ху, Ху (Тој, тој) Таквиот човек погрешил. Нивниот доказ е ајетот: … Кажи: Аллах! И остави ги да си играат со лагите свои! (Ел-Енам 91)
е сосема неисправен, бидејчи “Аллах” спомнато на овој ајет е како одговор на прашаните зборови: Кажи: Кој ја објави Книгата со која дојде Муса: Светлина и Патоказ за луѓето, која ја ставате на листовите за да ја обелодени а многу од неа криете, и со која ве поучи во она што не го знаевте, ни вие ни претците ваши? Кажи: Аллах!... (Ел-Енам 91) , со други зборови: Аллах е Оној кој ја објавил книгата која ја донесол Муса. Аллах е предмет а основно казниво што не е наведено во претходниот сигнализираше прашална реченица. На пример овој вид кој се користи во вобичајниот говор е кога некој те праша кој е твојот комшија, а ти одговараш: “Зејд”.
Со самото изговарање на името Аллах или заменка Тој наместо него нема да се формира значајна изјава или изговарање на комплетната реченица, ниту тоа е предмет на верување или неверување, наредба или забрана.
Никој од исправните генерации не го кажал ова ниту пак Пратеникот, саллаллаху алејхи ве селлем, ја практикуваал оваа пракса. Тоа нема никаква смисла за нас самите ниту се постигнува некаква корисна смисла.
Тоа е само концепт а не е пропозиција која може да биде докажана или фалцификувана. Имајчи во обзир дека со тоа не се изјавува ништо што би иламо некаква смисла ниту евоцира чувство кое што е корисно, тоа е бесмислено.
Шеријатот го сочинуваат работи кои сами по себе кои имаат значења а не работи кои совоите значења ги земаат од некој друг. Од оние кои се впуштиле во овој вид на зикр некои доаѓаат со новотарија (Бидат) а други доаѓаат со акаида вахедул- вуџзуда.
Изговарањето само Ху (Тој) е далеку од Суннетотот на Пратеникот и длабоко потоната новотарија. Тие кои што говораат ,, Ја Ху, Ја Ху!, ,, О тој , О Тој! Или слично на тоа, во самата заменка во овој израз се однесува на ништо друго освен она што че се појави во нивните срца а сецето некогаш е во право а некогаш греши. Атворот “Фусус” напишал книга која се вика ,, Китаб ал-Ху. Некои други повторно го толкуваат ајетот , ...Толкувањето нивно го знае само Аллах... (Али Имран 7), во смисла на тоа дека никој не знае значењето за Неговото име, Односно. Ал-Ху, освен Аллах. Секој муслиман и секое разумно битие че рече дека ова толкување е сосема неисправно.
Куранските ајети: И спомнувај Го името на Господарот твој и посвети се, посветувајќи се, кон Него. -Ел-Муземмил 8- Да, спасен е оној кој ќе се очисти, кој го споменува името на Господарот свој и кој се клања. (Ел-Ала 14-15) Па, слави Го со името Господарот твој Голем! (Ел-Вакиа- 74) И други ајети не значи дека ние треба да изговараме само Аллах, Аллах.
Во некои Суннети се наоѓа хадис да кога се објавени ајетите Па, слави Го со името Господарот твој Голем!, Пратеникот, саллаллаху алејхи ве селлем им наредил на луѓето:”Учите го ова кога правете сеџде”. Со тоа тој им наредил да учеме субхане раббијел азим (славен е мојот голем Господар) на руку а субхане раббијел еала (нека си славен мој највозвишен Господару) на Сеџде. Во Сахих хадисите се спомнува дека Пратеникот, саллаллаху алејхи ве селлем ба руку субхане раббијел азим а на сеџде субахане раббијел е ала. Ова е значењето на неговите зборови: ,, Учите го ова кога че направете руку. Или Учите го ова кога че направете сеџде.
Сите зикрови кои Пратеникот, саллаллаху алејхи ве селлем, ги поставил во намазот, езанот, хаџџот и на двата бајрами се исто така комплетни реченици. Погледни ја реченицата за езанот: “ Аллах е најголем. Аллах е најголем. Следно да нема друг бог освен Аллах. Сведочам дека Мухаммед е Божји пратеник.
Потоа погледни го зикрот во намазот: Аллах е најголем, славен е мојот голем Господар, нека си славен мој највозвишен Господар, Аллах го слуша на оној кој му се заблагодарува, Најубав почит на Аллах, благослови и добра. Погледни го зикрот за хаџот: Тие се обрачам, Аллах ти се одѕвивам! И така натаму.
Сите зикрови кои Аллах ги пропишал се значајни реченици. Никаде немаме зикр само Аллаховото име или заменка наместо тоа. Тие се што велеме реченици (калимах) во јазикот како што речено во предходниот цитиран хадис: “ Два зборови се лесни на јазикот, тешки на вага, и драги на Милостивиот: ‘ Субханаллахи ве би хамдихи субханаллахи –Л-Азим . ( Нека е славен и Заблагодаруван Аллах, нека е славен Возвишениот Аллах!) ( Бухари , 11/206, бр.1406 и Муслим, 4/2072, бр. 2694). Во други хадис е кажано дека најдобри зборви кој еден поет ги изговорил: Се освен Аллах е пролазно! Куранот вели:
… Е, само колку е крупен зборот што излегува од устите нивни...(Ел-Кехф 5) и - А зборот од Господарот твој е исполнет и со вистина и со правдина...(Ел-Енам 115) Ова се примери за уподреба на Калимах(Зборот) во Куранот и хадисите како и во јазикот кај арапите. Секогаш, на секоје едно место се однесува на комплетен реченица (Збор).
Поентата која сакам да ја направам е попишаните начини на спомнување на Аллах наменета со целосна реченица (Збор) која се вика калам или калимах во еднина. И ова е тој зикр од кој че имаме корист или со кој че спечалиме награда или казна, приблиши му се на Аллах, запознај Го, сакај Го, Плаши се од него, или постигнување на други пофални исламски особини. А што се однесува за изговарањето само зборот ,, Аллах или Ху”, нема никакво објаснување за тоа или зборот дека тој зикир е за посебни луѓе или познавачите на Бога. Напротив, то води до разни видови на забранети дела, лажни поими и зли искуства.
Извор: Tewhid.blogsopt.com
Обработка: Ahlu-sunnah