Home
1
КАКО СЕ ВРШИ НАМАЗ ЗА ПОЧЕТНИЦИ Саб 18 Фед 2012, 1:25 am
Muaz al Islam
Модератор
Прв дел од молитвата- 1 рекат
Откако сте го прочистиле телото со[You must be registered and logged in to see this link.], може да пристапите на намаз (поклон пред Аллах - клањање).
Пред да започнете со намазот, значи, треба да се осигурате дека телото ви е чисто, да имате чисто место за молитва и да облеката што ја носите ви е чиста (не е загадена со нечистотии).
Минимум потребна (неопходна) облека за намаз е:
А. За мажи - Која било облека што покрива од навал до колена. Но препорачливо е да ги покрива и рамењата.
Б. За жени - Секоја облека што го покрива целото тело (и главата), освен лицето, рацето, и според Имам Абу-Ханифах, да ги покрива прстите на нозете и предниот дел од стопалата.
Ова е начинот на кој се клања намаз:
1. Застанете исправено, гледајќи во правец на Ќаба. Оваа позиција се вика Кијаам, а правецот се вика Кибла на Арапски. Киблата кај нас е (генерално) во правец исток - југоисток.
2. Направете ниjет(намера) - во срцето имајте намера да ја направите молитвата која ја почнувате.
3. Кренете ги рацете до висина на ушите и кажете (АЛЛАХУ ЕКБЕР), што значи Аллах е Најголем. слика:
Ова се вика Такбиратул Ихрам. Почетниот текбир е
елементарен дел „рукун“ на намазот и се кажува исклучиво во стоечка
положба. Се додека е во положба на стоење (кијам) погледот на клањачот
ќе биде насочен на местото на сеџдата.
4. Сега сместете ја десната дланка врз левата рака
на градите и гледајте надолу кон местото (отприлика) на кое челото ќе ја
допре земјата (подоцна, во сеџда) и тивко изговарајте:
слика:
سبحانك اللهم و بحمدك، وتبارك اسمك، و تعالى جدك، ولا إله غيرك
Аиша и Ебу Сеид ел Худри пренесуваат дека Пратеникот, а.с., својот намаз го почнувал со зборовите:
„Субханеке Аллахумме ве бихамдике ве тебарек есмуке ве те’ала џеддуке ве ла илахе гајруке.”[1]
„Тебе ти припаѓа славата, Аллаху мој и вечно благодарноста. Благословено е Името Твое, возвишена е Твојата големина и нема други божества освен Тебе.”
Потоа, тивко изговорете:
أعوذ بالله من الشيطان الرجيم
1. Да се проучи еузу и Бисмиллах пред учењето на Фатиха.
Еузу и Бисмиллах секогаш се кажуваат со тивок глас.
„Еузубиллахи минеш шејтанир раџим мин хемзихи ве нефхихи ве нефсихи.”
„Барам заштита кај Аллах од проклетиот шејтан, од неговите сплетки, од него-вата измама и неговата горделивост.” .2
Во друга верзија оваа дова гласи:
„Аллахумме,инни еузу бике минеш – шејатнир раџим мин хемзихи ве нефхихи ве нефсихи.“[3]
Ова се вика ТА'авУУ(ДХ), а во превод значи: Барам прибежиште (заштита) во Аллах од проклетиот шејтан (сатана).
Потоа изговорете:
بسم الله الرحمن الرحيم
(БИСМИЛЛАХИР-РАХМАНИР-РАХИМ)
Ова се вика Тасмија(х), а значењето на ова е:
„Во името на Аллах, Милостивиот, Сомилосен“
5. Изговорете ја Сура Фатиха (отварањето) од Племенитиот Куран:
۞ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
﴿١﴾ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿٢﴾ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ ﴿٣﴾ مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ ﴿٤﴾ إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ ﴿٥﴾ اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ ﴿٦﴾ صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلَا الضَّالِّينَ ﴿٧﴾
1. Бисмиллахир рахманир рахим
2. Ел хамду лиллахи раббил алемин,
3. Ер рахманир рахим.
4. Малики јеумид дин.
5. Ијјаке на‘буду ве ијјаке нестеин.
6. Ихдинес сиратал мустеким.
7. Сираталлезине ен‘амте алејхим. Гајрил магдуби алејхим ве ледда аллин.1. „Во името на Аллах, Милостивиот, Семилосниот.
2. Благодарноста Му припаѓа на Аллах, Господарот на световите.
3. Милостивиот, Семилосниот.
4. Владетелот на Судниот ден.
5. Само Тебе Те обожуваме и само од Тебе помош бараме!
6. Упати нè на Вистинскиот пат.
7. На патот на оние врз кои ја разлеа Твојата благодат, а не на патот на оние врз кои гневот Свој го разлеа и кои што во заблуда скршнаа!“
Сура Ал-Фатиха се изговара на почетокот на секоја „серија“ молитви (рекат).
Ако клањате зад Имам кој изговара на глас, тогаш вие не сте должни да ја изговарате според едно мислење, но според повеќето учеаци и хадисот на Пратеникот а.с. должност е да се изговори Фатиха.
6. Потоа изговорете еден извадок од Благородниот Куран.
На пример:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿١﴾ اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿٢﴾ لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ ﴿٣﴾ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ ﴿٤﴾
Бисмиллахир рахманир рахим
1. Кул хуваллаху ехад.
2. Аллахус самед.
3. Лем јелид ве лем јулед.
4. Ве лем јекул леху куфувен ехад.
7. Сега поклони се надолу, велејќи (АЛЛАХУ ЕКБЕР)
„Субхане Раббијел Азим.”
„Нека е славен Возвишениот Господар.[4]
Оваа позиција (на поклонување) се вика Рукуу.
слика:
Главата треба да биде во линија со грбот. Гледајте надолу кон местото за Сеџда.
8. Исправи се во стоечка позиција кажувајќи:
„Семи Аллаху лимен хамидех“
Значење: „Аллах го слуша оној што Му заблагодарува.“
Потоа:
„Раббена лекел хамд“ или „Раббена ве лекел хамд“.
„Господару наш, благодарноста Тебе ти припаѓа“[5]
Слика:
9. Испружете се долу (наземи) изговарајќи (АЛЛАХУ ЕКБЕР)
При
спуштањето на сеџда, прво се спуштаат дланките, а потоа колениците.
Прстите од рацете треба да се споени и насочени кон Кибла, а дланките да
се паралелни со рамениците или ушите. Со челото треба посилно да се
притисне за да се почувствува тврдоста на подот. Рацете, како на руку,
ќе се рашират на страна, ножните прсти ќе се свиткаат кон Кибла, а
стомакот ќе се одвои од нозете (бутовите). Сеџдата се прави со седум
делови од телото: лицето (чело и нос), дланките, колениците и
стапалата. Клањачот мора потполно да се смири во оваа состојба и три
пати да каже:
„Субхане Рабиел еала.“ [6]
слика:
10. Кренете се од подот изговарајќи (АЛЛАХУ ЕКБEР) и задржете се во седечка положба (со превиткани колена),
а дланките свртени надолу сместете ги врз (или над) колената.
слика:
Кажете:
رب اغفر لي
„Рабби гфирли!! Рабби гфирли!!”[7]
Ова значи:
Мој Господару! Прости ми.
Кажете (АЛЛАХУ ЕКБEР) и вратете со во Сеџда
Кажете:
„Субхане Рабиел еала.
„Славен нека е Возвишениот Господар“
Кренете се во седечка положба кажувајќи (АЛЛАХУ ЕКБEР)
Превод: Алек
Рецензија: Ебу Абдулмалик
Преземено од [You must be registered and logged in to see this link.]
[1] Несаи, 1/298/898, Ебу Давуд, 1/148/701.
[2] Тирмизи, 2/43/242.
[3] Ебу Давуд, 1/148/701.
[4] Несаи, 1/341/1040
[5] Бухари, стр. 175/779, Муслим, 4/82/392.
[6] Несаи, 1/341/1040.
[7] Ибн Маџе, 1/270/739.
