Home
1
Биографии на исламски научници Сре 04 Јан 2012, 7:25 pm
Muwehhid
Модератор
Во името на Аллах Милостивиот, Самилосен!
Мухаммед ибн АбдулВеххаб
Мухаммед ибн Абдул Веххаб се родил 1115 хиџретска година во градот Uyainah,70 км северозападно од Ријад, во Земјата на двата Харема (С.Арабија).
Припаѓал на високо образовано и почитувано семејство; неговиот татко шејх Абдул Вехаб бин Сулејман бил ценет и почитуван шејх, познат по праведноста, наследник на таткото Сулејман бин Али, реис улема , многу способен во предавањата, јазикот и хутбите.
Мухаммед ибн Абдул Веххаб своето прво школување го стекнал од својот татко. Бил изразито интелигентен,што допринело да постане хафиз на Кур’анот во својата десетта година. Ги проучувал книгите на тефсирот, хадисот и фикхот. Освен тоа, многу сакал да ги изучува делата на улемата од поранешните генерации, нарочито делата на Шејхул-Ислам Ибн Тејмијје, како и на неговиот ученик Ибн Кајјим ел-Џевзијје. Бил добар познавач на сите нивни дела.
Кога постанал полнолетен, отишол да обави Хаџ, и да се поучува кај улемата од Мекка. Потоа продолжил за Медина, каде исто така ја сретнал познатата улема на тоа време, и каде стекнал знаење кај двајца шејхови: Абдуллах бин Ибрахим бин Саид ан Неџди и Мухаммед Хајат Синдиј. После тоа заминал за Ирак, поточно Басра каде што стекнал уште знаење.
Во тоа време, жителите на Неџд западнале во дела кои што биле сосема блиски на оние мушричките од предисламското доба. Гробови, пештери, зли духови , лудаци , итн. се сметале за светци, со натприродни моќи, керамети итн. Неоснованите бајки и приказни го замениле Кур’анот и Хадисот. “Улемата” која што била заинтересирана за овосветските користи уште повеќе ги заведувала жителите. Општеството било под контрола на разно разни сихир бази и лажни евлии, т.е. пророци. Никој не се осудувал да им се спротистави. Ниту Мекка ниту Медина како и Јемен не биле поштедени од овие џахилиетско-политеистички елементи.
Мухаммед ибн Абдул Веххаб бил жестоко потресен од состојбата на жителите. Уште повеќе го болело што никој не бил спремен да го поведе народот од оваа темнина на вистинскиот пат. Очигледно било дека таквото дело води во директен сукоб со овие насилници, бидејќи тие од таквите (не)дела си прибавувале овосветски користи. Тоа давало импулс дека било потребна припрема за поднесување на сите облици на тортура и отпор кои што себичните дуњалучари ќе ги пружат. Но, Шејхот бил одлучен да поведе џихад против незнаењето и ширкот.
Неговата дава почнала со повикување на народот во Тевхидот и упатување кон Кур’анот и Суннетот. Ја повикувал улемата строго да се придржува на Кур’анот и Суннетот. Жестоко се борел против слепото следење на било кој од алимите, ако нивните ставови и мислења се разликувале од Кур’анот и Суннетот.
Шејхот бил храбар и полн со желба и ентузијазам за работа на полето на даветот и чистењето на Исламот од политеистичко-паганските наслаги и наталожувања. Држел дерсови и ги повикувал луѓето и учените да го помогнат во борбата против ширкот и неговите разни форми кои и те како имале зазедено замав. Многу од улемата (учените) од Мекка, Медина и Јемен му се одзвиле и го поддржале. Но биле многу и такви себични “алими” кои што го критикувале и се држеле далеку од неговиот повик за реформа и враќање кон изворниот Ислам.
Многу пати, таквите се дигнале против него, но тој и после тоа го продолжил својот давет. Патувајќи низ Zabir, Ahsa, Huraimala,стигнал во Ujainah.
Во тоа време со Ujainah владеел Осман бин Хамид бин Мамар. Тој се зарадувал со Абдул Веххабовото доаѓање, и му ветил секаква помош во неговиот давет. Во тој град неговиот давет доживеал голем успех, а тој самиот постанал чуен и омилен меѓу народот, па луѓето почнале да се одзиваат на неговиот повик и доаѓале од сите страни. Врз помошта од емирот на оваа покраина, Мухаммед ибн Абдул Веххаб успеал да го очисти ова подрачје од разните “свети” камења и другите форми на ширк.Популарноста на шејхот била голема. Во една прилика дури дошла една жена и признала дека направила блуд, па побарала да биде шеријатски казнета.Шејхот прво проверил добро, дали таа жена е ментално здрава, дали тоа го прави со добра волја или под присила. Кога сето тоа се истражило и се востановило дека тоа е вистина и нејзина лична желба, шејхот и пресудил за реџм-от (каменувањето – шеријатската казна за зина /блуд).
Кога емирот на Ахса и нејзината околина, Сулејман бин Ураиар, дознал за популарноста на шејхот помеѓу народот, се уплашил за својата власт и одлучил да го уништи. Така тој му запретил на емирот Осман, кај кого се наоѓал шејхот, и му наредил да го убие. Емирот Осман бил со многу послаба моќ од Сулејман, па го запознал на шејхот со новонастанатата ситуација и му предложил да направи хиџра во Дарија.
Жителите на Дарија добро го познавале шејхот и неговиот давет. Таму емир бил Мухаммед бин Сауд кој, кога слушнал за доаѓањето на шејхот на неговото подрачје, отишол лично да го посети. Мухаммед бин Сауд бил од побожно семејство и самиот бил заинтересиран за изворниот и неизвитоперен Ислам. Нему му се допаднало шејховото повикување во Теухидот, како и неговата борба за враќање кон основните извори на Исламот: Кур’анот и Суннетот.
Шејхот им објаснил како Мухаммед,с.а.в.с., и неговите асхаби правеле давет на Аллаховиот пат,како ги издржувале сите неволји и правеле се што можеле вложувајќи ги сите напори за Исламот. Шејхот го запознал емирот со сето тоа и го уверил дека Аллах џ.ш. им го гарантира Своето задоволство на Ахирет и победа на овој свет, доколку искрено се предадат на борбата на Неговиот пат. Ибн Сауд се сложил на ова и ја ветил својата помош.
Настапил периодот во кој шејхот Мухаммед ибн Абдул Веххаб почувствувал дека се наоѓа во опкружувањето кое што го поддржува, и кое го прифаќа неговиот давет. Тој во тоа видел златна шанса да го подучува народот. На неговите дерсови доаѓале сите; емирот и неговото семејство како и бедуините од околните места. Шејхот држел дерсови за Теухидот, Кур’анот, хадисот, фикхот како и арапскиот јазик.
Дарија тогаш доживеала ренесанса, бидејќи луѓето од околните места почнале да се доселуваат во неа барајќи знаење. Како што популарноста му растела меѓу народот, така растела и омразата кај фасиците кон него, па почнале да шират лажна пропаганда, обвинувајќи го шејхот за се и сешто. Шејховата истрајност и искреност направила, еден дел од неговите противници да се завртат и да постанат негови сојузници.
Шејхот исто така, покрај повикот во давет повикувал и во џихад. Делегации од целиот Арапски Полуостров му доаѓале, му давале ветување дека ќе го шират Теухидот во своите покраини и ќе го наредуваат доброто а забрануваат злото.
Емирот на Ујеина го повикал повторно да отиде кај нив и да го продолжи својот давет, но шејхот одлучил да остане каде што се наоѓа. Многу делегации бле испратени и во земјите на Шам да ги подучуваат луѓето на чистиот ислам.
Како што го повикувал обичниот народ, исто така шејхот ги повикувал и владарите да се откажат од ширкот и да му се повратат на чистиот ислам. И испратил писма на властите и учените во Неџд, Ријад,Харџ, Каем, Хајел, Вашим, Судеир, Ахс, Мекка, Медина, како и Сирија, Јемен, Индија, Ирак. Многу од улемата на овие земји му се одзвала. Тие ја продолжиле борбата за чистиот ислам во своите места, инспирирани од шејховото дело.
Мухаммед ибн Абдул Веххаб целиот свој живот му го посветил на исламскиот давет и џихад со крајна искреност. Шејхот се преселил на Ахирет во месецот Зул Ка’де, 1206 година по Хиџра ( 1792).
Резултатот од неговиот давет, џихад и краен напор во период од 50 години поминати на Аллаховиот пат, бил: целата покраина Неџд се повратила кон изворниот ислам. Отфрлени биле сите форми на ширк и народот се вратил во Исламот, каков што го практикувале Аллаховиот Пратеник и неговите асхаби. Напуштено е слепото следење на претците и традицијата и воспоставен е шеријатот. Воспоставена е институцијата која што го наредувала доброто а забранувала злото. Мирот завладеал со ова подрачје, како во градовите така и во пустината. После преселувањето на Ахирет на шејхот Мухаммед ибн Абдул Веххаб, неговите синови и ученици го продолжиле ширењето на даветот и џихадот на Аллаховиот пат. Помеѓу неговите деца, најактивни биле: Абдаллах бин Мухаммед, Хусеин бин Мухаммед, Али бин Мухаммед и Ибрахим бин Мухаммед; помешу внуците: Абдур Рахман бин Хасан, Али бин Хусеин, Сулејман бин Абдаллах.
