1. Дел

Минување со рацете низ своето лице, како и упатување дова после секој намаз

Пред да ги објасниме спомнатите точки, сакаме како прво, темелни правила од науката на хадиси и фикх да објасниме, за на читателот да му биде следниот текст, иншАллах, по јасен, исто така прашањата во врска со неговата религија.

Секоја изјава или секо дејство, што го формира на ибадетот, со кој што го посакуваме доближувањето Аллахово, и неговиот благослов, мора да биде со куран и сахих суннет, од пејхамберот , потврден. Пејхамберот рече: „Кој што донесува во нашата работа (Религија) нешто, што неје дел од тоа, се одбива. Во едно друго пренесување: „Кој што прави нешто, за кое што не кажавме, се одбива„. (ел-бухари 2697 и муслим 1718)

Ел хафиз ибн реџеб вели: „Овој хадис зазема едно големо место во исламот, и формира еден важен темел. Овој хадис е скала за сите надворешни дејства, додека хадисот „дејствата се согласнуваат со самата намера„, ги уредува, на внатрешните работи од човекот.

Истот како што сите дејства од човекот (који што не се за Аллах)

И исто, како што човекот нема да добие награда за дејства, који што не ги устворил за Аллах, нема и дејствата да се примаат, који што не се наредено од Аллах и неговиот пејхамбер - Тие ке му се вратат на изпратувачот од истите. И секоја ствар, која што е во религијата додадена, и која што нема дозвола од Аллах и неговиот пратеник , нема никаква врска со религијата. „Кој што прави нешто, на кое што ние не кажавме, се одбива„ ни докажува. Дека секое дејство мора да биде потврдено со укран и сахих суннет.„ (Џамиул улум вал хикам 1/176)

Поради овој хадис, научниците исламски издадоа едно правило, кое што кажува: „Секој ибадет, кој што се извршува, е харам. Но кога ке се најде аутентичен доказ од шериатот, кој што го потврдува на дејството, го створува тој ибадет за дозволен.„

Но во врска со однос спрема луџето, се дејствата основно дозволени, додека не се најде шериатски доказ, дека тие се забранати.

2. Јасно и познато е, дека ширењто на новитети во нашиов уммет е поради тоа истекнато, што муслиманите слаби и измислени хадиси користиле. Во првите генерации (Асхабиите р.А.) не беше потребно да се внимава на ланци од пренесувачите. Но кога почнаа новодителите, или, зектите, докази со измислени хадиси да ги оправдуваат, донесоа алимите на ехлу суннет, строг конзензус, за такви, слаби и измислено хадиси - да се зелектираат – буквално: нивните пренесувачи да ги одбираат.

Сите алими се согласуваат (иџма), дека измислени хадиси (мауду) не се примаат. Забранато е, без разлика во кое прашање, на такви хадиси некој да се допира. Но алимите се разликуваа во врска за примање на слаби хадиси (даиф). Некоји алими тоа го одобриа, но во исто дадоа строги записи, како на пример:

- Слабиот хадис да се користи само за упомени или одвикнувања на гревови (ет-тархиб), или за поттик на добри дела (ет-таргиб). Но во никој случај не смее од истите да се донеси обсуда (хукум).

- неговото средство мора да има аутентичен темел по куран и сахих суннет

- обавезно да се спомне, дека тој хадис е слаб, и дека не може тоа пренесување да му се нарекува на пејхамберот .

Но други групи на алими викаат: „Слаби хадиси не смеат воопшто да се пренесуваат, затоа што пејхамберот рече: „Кој што во мое име нешто пренесува, што не го реков, тогаш да се при преме, неговото место во оганот да го заземе. (ел бухари 109)

Ел хафиз ибн реџеб рече за зборовите од пратеникот : „Кој што во мое име нешто пренесува, што го смета самиот како лага, е лагач„. Ако нешто е забранато, во име од пејхамберот да се пренеусва, што е тогаш со дејство, што неје докажано од неговиот () суннет!? Нема разлика мезу извршување на такво дејтство, кое што има база на пренесувањето, дали е тоа обсуда (Акхам) или преднос (Фадаил), затоа што тоа е се шериат„. (Табиин ел-Аџаб 3-4)

Имам аш-Шоукани рече? „Нема разлика меџу хадиси за обсуда (Ахкам) или хадиси за предноста (Фадаил), дека се тоа е шериат. И тој, кој што разликува меџу обсудата (Ахкам) и предноста за добри десјтва (Фадаил), нека донеси докази„. (ел-фаваид ел-маџмуа 283)

Шеих ахмед шакир рече: „Мора да има Забелешка, дека тој хадис е слаб, за да не се гледа тој како аутентичен. И нема разлика меџу тоа, дали некој човек се држи на тој слаб хадис во неговите обсуди или предноси. Тој неможе да се земе за доказ - само она смее да се користи, што е од пејхамберот со аутентични (сахих) или добри хадиси (хасан), пренесено.„ (ел-Баисул хадис 101)

Овие се изјавувањата на алимите, во врска со слаби хадиси за „да се користитат тие за упомени или одвикнувања на гревови (ет-тархиб), или за поттик на добри дела (ет-таргиб). Но во прашање за користење на слаби хадиси за Акида, Ибадет, донесување одлука за одобрено или забрането, се пренесува конзензус од алимите.

Шејх ул-ислам вели за тоа: „Никој од имамите не донесе одлука за користње на слаби хадиси. Кој што тврди спортивно, оди во контра на конзензусот.„ (мајмоо ел-Фатава 1/251)

4. Дел

Следбениците на таја пракса носат исто така пренесувања, који што им се на Асхабиите (р.А.) нарекуваат. Абу Нуаим (исто се вика и Вехаб) пренесува: „Ги видов на омер и на ибн аз-зубеир, који што после клајнањето рацете ги носеа низ нивното лице.„ (ел-бухарз ел-адабул-муфрад)

Во овој ланец се сретнува еден пренесувач, кој што се вика „мухаммед ибн фулаих ибн сулејман ел-еслама„, за кој што научниците не се слагаат. Некоји од нив викаат, дека тој неје сигурен пренесувач, другите викаат дека е сигурен.

Така на пример, имам ул-укаила, кој што рече: „Подорбо, да не примате пренесувања од него.„ Јахја ибн Маин го класира него како слаб, а од него знаеме, дека беше многу строг за класирање на пренесувачи.

Исто така се сретнува неговиот татко „Фулаих ибн сулејман ел-аслама„. Научниците беја кон него уште по строги него кон неговиот син (мухаммед).

Абу шуаиб вели: „Гопрашав на ибн мадини за него, кој што на тоа ми одговори: „Тој и неговиот брат се слаби пренесувачи.„ Имам ел-укаил и ед-даракунти го спомнаа во нивните книги за слаби пренесувачи.

Ибн Хаџар аскалани рече: „Тој е веродостоен, но правеше многу грешки.„ (Овие замерки на ибн хаџар аскалани се познати - кај него значи тоа, дека тој пренесувач е слаб.) (ет-такриб 5443)

Во состојбата на имам ел-бухари и имам муслим е познато, дека тие земаа некои пренесувачи, који што немаа голема слабост во нивните пренесувања и који што беја со другу пренесувања потврдени.

Без врска на се тоа: Не веројатно е, дека фулаих го слушнал тоа од вехаб, затоа што вехаб почина во 128 година, а вехаб во 168 година.

Со овие тврдувања можеме да доенсиме одлука, дека и тој хадис неје атуентичен, и шеих ел-албани го класира него како даиф (слаб). (Даиф ал-адабул муфрад 609)

Но што е во врска со минување на рацете низ лицето после дова во клајнање (Доа ел-кунут), дали е таја во витир или во некој друг намаз, е без сомнение бида, која што дури слаби пренесувања нема.

Аутентично се пренесува, дека пејхамберот , во време на намазот, неговите раце ги дигнал и дека испратил дова (Кунут Дова) против идолопоклониците, затоа што тие убиле 70 ученици на куранот.„ (ахмед 3/317, ет-табарани ес-сакхир 1/111)

И исто така се пренесува, дека асхабиите (р.А.) во време на ученње Кунут Дова, нивните раце ги дигале, но никаде не е спомнато, дека тие ги поминувале нив низ нивните лицата.

Имам ел-бухари рече: „Што е во врска за упатување рацете низ лицето во намаз и во врска со довата (Кунут дова), тоа никаде не се пренесува, ни од Пејхамберот ни од Асхабиите (р.А.). Но постојат слаби хадиси, који што на упатувањето на рацете низ лице, го пренесуваат.„ (Сунан ел-Баихаки 2/212)

Голем број на алими го осудуваат тоа, ако некој ги носе рацете низ своето лице (во време на намаз и после намаз). Имам ибн наср кажува во „Кијам ул лејл„, кога го прашале на имам малик за таја пракса, тој ја одбил со објаснување, дека тоа неје познато од пејхамберот . Исто и на имам бин ел-мубарак го прашаа, на кое што одговори: „Суфјан ес-саури го критикуваше тоа строго.„ Имам ибнул кајим во „ел-иллал„ рече: „Ахмед бин ханбали рече: „Нему ништо не му е познато, само тоа, дека хасан ал басри го практукувал.„ Имам ен-невеви во „ел-маџмоо„ рече: „подобро е, тоа да се напушти (да не се практикува).„ Имам ел-из бин абду салам рече: „Никој не ги носи своите раце низ лицето, освен оној што нема знаење„. (Фатава ел-изз 1/47)

Ес селаму алејкум ве рахметуллах ве берекатух.

ЏезакхАллаху кхајрен доказите ти се многу јасни.

Воедно тоа е и ставот од Ехлис Суннет вел Џемаат. А нормално, и многу корисно е, кога се подучуваме со докази втемелени на Кур’ан и Суннет.

машАллах Аллах да те награди брате прекрасни докази

Monoteizam напиша:Ес селаму алејкум ве рахметуллах ве берекатух.

ЏезакхАллаху кхајрен доказите ти се многу јасни.

Воедно
тоа е и ставот од Ехлис Суннет вел Џемаат. А нормално, и многу корисно
е, кога се подучуваме со докази втемелени на Кур’ан и Суннет.

Muaz ibn Abdurahman напиша:машАллах Аллах да те награди брате прекрасни докази

Аллаху бари-феек! Но Темата има иншАллах уште три дела / Аллах да ве награди!

Во Името на Аллах Милостивиот и Сомилосен!




Прашање: Каков е прописот за дигање на рацете во време за петте дневни намази поради дови??


Одговор: Секогашна пракса дигање раците поради дова после фарз намазот не е пропишано дело и нема темел во суннетот на Аллаховиот Пејгамбер саллаллаху алејхи ве селлем, и пракса на асхабите р.а., ниту пак некој од таб'ините некој дозволил.


Кога се во прашање ибадетите, општо правило е дека се е забрането додека не дојде доказ дека е дозволено. Сите асхаби кои ни го пренесоа начинот на обавување на намаз од Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, не ни споменаа дека имал обичај да ги дига рацете и упатува дова после фарз-намазот.


Бухари и Муслим забележале во своите два “Сахиха“ хадис поред ибрахима б. Са'да, тој од својот татко, овој од Ел-Касима б. Мухаммеда, а тој од Ајша, радијаллаху анха, дека Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, рекол: “ Кој ќе воведе во ова наше нешто (вера) она што не е од неа ќе му биде отфрлено.“


Но, ако се случи дека клањачот има изимна потреба или неочекувана ситуација која бара да упати дова и да ги дигне раците после намазот, не земајќи го тоа за секогашна пракса, тогаш нема мешање и не е забрането.


Пренесено е во два “Сахиха“ Бухарије и Муслима патим и Малик, тој од Ебу Хазиме б.Динара, а тој од Сехла б. Са'да ес-Са'идија, радијаллаху анху, дека Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, отишол во населбата каде што се наоѓало племето Бену Амр б. Ауф како би ги помирил, па дошло времето за намаз а Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, уште не се вратил . Муезинот дојдол Ебу Бекр, радијаллаху анху, и го запрашал : “ Сакаш ли да проучам икамет а ти да ги предводиш луѓето во намаз како имам?“, а тој одговорил:“Да!“ и настапил во намаз. Потоа дошол Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, додека биле во намаз престапил во сафф заедно со другите. Кога асхабите тоа го приметија почнаа да се лупаат со раците, а Ебу Бекре не беше од оние кои се вртеа во намазот, па луѓето кога уште лупаа тој се сврти и здогледа во Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, во сафф. Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, со раката му даде ишарет (знак) да остане на свое место, па Ебу Бекр, радијаллаху анху, ги подигна рацете и се заблагодари на Аллах што Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, му нареди така да постапи.


Овој хадис е доказ дека е пропишано дигање на рацете и упатување дове во овакви и слични ситуации затоа што така постапил Ебу Бекр, радијаллаху анху, а Аллаховиот Пратеник, саллаллаху алејхи ве селлем, тоа пречутно му го одобри што го потврдил тој пропис, и нема разлика дали тоа се работи во време на намазот или после намазот, а Аллах најдобро знае.


Уважениот Шејх и мухаддис Сулејман б. Насир ел-Улван, хафизехуллах


Извор: Баланскиемират


Преведе: Ибн Кааб