Home
1
Вистински копнеж за Џеннетските пространства. Пон 03 Дек 2012, 3:00 am
Muaz al Islam
Модератор
Раскажува и пренесува Хишам ибн Јахја Ел – Келами:
“Ќе ви раскажам една случка која јас ја видов со мои очи и за која случка јас сум личен сведок.
Реков (Хишам ибн Јахја): Раскажи ми о Ебу Велиде.
Почнал да раскажува:
“Се боревме против Византија 38 година по хиџра, бевме во друштво со жителите на Басра и Џезира и бевме задолжени за одржување и спремање на храна и стража. Со нас беше човек кој се викаше Се’ид ибн Харб. Инсан посветен на ибадет со посебно внимание. Постел преку ден, а ноќите ги проведувал со долги намази.
Кога ќе бевме на стража се грижевме за неговото право (сакавме да му олесниме) поради долгото бдеење на намаз и честиот пост. Но он – Се’ид таквата загриженост ја одбиваше и продолжуваше со истрајност во извршување на сите обавези.
Никогаш не сум го видел во друга ситуација, било да е преку ден или преку ноќ, освен во состојба на напор и борба.
Една ноќ со Аллахова одредба мене и него ни затекна да бидеме заедно на стража. Чувавме стража од Византиските заштитени зони, а тоа ни создаваше голема тешкотија. Го гледав таа ноќ на Се’ид, неговата стрпливост и посветеноста во ибадетот па сам себе си се укорував. Тоа навистина е Аллахова благодет која Он тебареке ве те ала ја дава на кого Он ќе посака.
Настапи сабах намаз а он, Се’ид сеуште не заспал. Му се обратив: “Олесни си себе си... И твојата душа кај тебе има свој хакк – право...
Посланикот саллаллаху алејхи ве селлем рекол: “Земајте од добрите дела колку што сте во можност... (Бухари)
Па ми се обрати Се’ид и рече: “О акхи (Брате) навистина моментите се одбројуваат... Годините поминуваат... Деновите заминуваат...“
...А ЈАС ВО СЕКОЈ МОМЕНТ ЈА ОЧЕКУВАМ СМРТТА...
Неговиот одговор ме расплака... Па упатив дова до Аллах и го замолив Господарот на Аршот Возвишен да ни помогне и да ни подари истрајност мене и него.
Го замолив и му реков: О Се’ид, отспиј малку и одмори се. Па ти не знаеш што може да спрема непријателот.
Ме послуша и замина да заспие во шаторот.
Во меѓувреме нашите другари се растурија по земјата заради битката која се водеше. А јас станав за да спремам храна и да им обезбедам место каде ќе престојуваат.
Занесен бев околу работата и во еден момент слушнав говор кој доаѓа од крајот на шаторот... Се зачудив, затоа што тука нема никој, освен Се’ид кој спие. Знаев дека никој не отишол до шаторот а јас да не го забележав. Отидов до шаторот но таму не видов никого. Внатре беше само Се’ид кој беше во истата положба – спиеше, но додека спиеше, нешто зборуваше и се смееше. Застанав покрај него и го запамтив неговиот говор. Посегна со раката, а и понатаму спиеше, како да сакаше нешто да земе. Но за момент застана, и љубезно се насмевна а потоа рече: “Вечерва тогаш!“
Набргу се разбуди од сонот и стана, беше уплашен, вознемирен. Го дофатив за неговите гради се додека не се смири, се врати при себе и почна да изговара: “Ла Иллахе Иллаллах – Аллаху Екбер, Елхамдулиллах...“
Јас му се обратив, што се случи о Сеид? Видов нешто чудно кај тебе, Слушнав нешто чудно кај тебе!!!
Кажи ми што сонуваше?
Се’ид со треперлив глас ми рече: “Остави го тоа“. Но мојата љубопитност и желбата за да слушанам што сонувал ме натера да го потсетам за правата од пријателот и му реков: “Можеби Аллах ќе ме окористи од тоа што ќе ми го кажеш.“
Се’ид ми го раскажа тоа што го видел во сон, па рече:
“Ми дојдоа двајца луѓе, никогаш немав видено лица слични на нивните, па ми рекоа: ’РАДУВАЈ СЕ О СЕ’ИД, биди радосен ... ОПРОСТЕНИ ти се сите гревови, ПРИФАТЕН е твојот труд, ПРИМЕНИ ти се сите добри дела, ПОСЛУШАНИ ти се сите дови... Ти се забрзало олеснувањето во твојот живот.
Тргни заедно со нас, о Се’ид да видиш што ти припремил од разно разни благодети твојот Господар Аллах џелле ве ала. Стигнавме до дворци, палати, реки и дрва и Џеннетски хурии од кои здивот ти застанува.
Ме воведоа во дворецот, па во една просторија се додека не дојдов во една одаја – соба, а тука ме чекаше Хурија – Нејзините очи беа крупни како бисери во школка па ми рече: “Долго те очекувам... Јас возбудено и збунето ја запрашав: ’Каде сум јас’? А она – Џеннетската Хурија ми рече: “Ти си о Се’ид во Џеннет, местото каде вечно ќе престојуваш... И повторно: “Ти си о Се’ид во Џеннет, местото каде вечно ќе престојуваш... Јас ја прашав: ’А која си ти?’, она одговори: ’Јас сум твојата вечна сопруга’... Ја испружив својата рака спрема нејзе... Но она, љубезно ја одби мојата рака и рече: ’Денес, НЕ! Ти ќе се вратиш на дуњалук! Јас му се обратив: ’Не сакам да се вратам!’, повторив: ’Не сакам да се вратам!’, а она ми рече: ’Тоа мора така да биде, ќе останеш на дуњалук уште три дена, а потоа на третиот ден ти заедно ќе ифтариш со нас во Џеннет ИншАллах.
Реков: ’Нека биде тоа вечерва’?! А она Џенетска хурија рече: ’Тоа е одредба веќе одредена!’ А потоа стана од местото каде што седеше. Јас се вчудив од нејзиното станување и тогаш се пробудив.
Ми се обрати Се’ид и ми рече: ’Те преколнувам, немој да го пренесуваш овој разговор и немој да ја раскажуваш оваа случка, те молам сокриј го ова се додека сум жив.’
Јас му реков, радувај се, радувај се, навистина Аллах ти ја откри наградата за твоите дела!
Стана Сеид од местото каде што седеше, се очисти, се избања, а немаше потреба за тоа, го зеде своето оружје и се спушти на местото каде се одвиваше борбата, а он беше постач! Се бореше се до вечерта, кога се вратија неговите другари а он беше со нив, мене ми рекоа: ’О Ебу Велид, навистина кај овој човек видовме чудо. Толку бараше шехадет (Да погине на Аллаховиот пат како шехид), што себе си, се поставуваше пред непријателските копја и стрели... А сите тие го промашуваа. Си реков во себе: ’Само кога би ја знаеле неговата вест... Само кога би знаеле...’ Малку би се смееле а многу би плачеле...
Се ифтари Се’ид со малку храна и ја помина ноќта во ибадет. Кога се раздени, го повтори истото она што го направи во претходниот ден. Се така, додека не дојде третиот ден... Тргнав со него, и си реков себе си: Морам да бидам сведок на неговиот случај! Морам да видам што ќе се случи. Не престануваше Се’ид да се бори и да ги коси непријателските редови, посегнувајќи по нив, правејќи го тоа храбро... Он остана цело време поминувајќи го во борба, а јас го гледав и се чудев неверувајќи му на моите очи... Не можев да го испуштам од мојот вид, се додека не се спушти сонцето заминувајќи... Се’ид беше активен исто како и претходно... Кога одеднаш беше погоден од стрела на човек од непријателските редови, застана Се’ид на момент а потоа брзо падна, а јас веднаш го прифатив и гледав во него... Повикав околу мене да ни пружат помош, па го одвлековме малку на страна од борбата, а он сеуште даваше знаци на живот...
За момент ги отвори очите и ме погледна, а јас со плачлив глас му реков: ’Пријатно нека ти биде она со што ќе се ифтариш оваа вечер...’, Повторив - ’Пријатно нека ти биде она со што ќе се ифтариш оваа вечер...’ Камо среќа да бидев со тебе, па и јас да остварев толку голем успех... Он Се’ид ја поврати својата снага и упати поглед накај мене и се насмевна... и рече: ’Сокриј го мојот случај – сокриј го мојот случај’ Нашата средба е во Џеннет, Нашата средба е во Џеннет...
А потоа рече: “Елхамдулиллах, благодарност до Аллах, кој спрема нас го исполна Своето Ветување.... (Зумер 74)
И се колнам во Аллах дека ништо друго не кажа после ова... па набрзо неговата племените душа замина, а Аллаховите ајети му правеа придружба...
“Никако не сметај ги за мртви оние кои загинале на Аллаховиот пат... Не оние се живи во изобилство кај Својот Господар! Радосни поради она што им го дал Аллах, од Својата Добротија и радосни поради оние кои сеуште не им се придружиле! И кои никаков страв нема да почуствуваат и нема да тагуваат. Ќе се радуваат на Аллаховата награда и милост и на тоа што Аллах нема да допушти да пропадне наградата од оние кои биле верници.“ (Али Имран 169 – 171)
Овие Џеннетски пространства веќе се украсени! Отворени се нивните врати... Овие Џеннетски пространства веќе се украсени! Отворени се нивните врати... Па се чудам на оние кои се заљубени... Зарем да спиеме, а да бидеме заљубени во овие Џеннети и нејзините хурии и племенити вртови и оние кои претходно ги населија... Како може да биде немарен оној, кој е убеден во она што му го припремил Неговиот Господар спрема овие благодети.
Превземено: Монотеизам
Ahlu-Sunnah.org
“Ќе ви раскажам една случка која јас ја видов со мои очи и за која случка јас сум личен сведок.
Реков (Хишам ибн Јахја): Раскажи ми о Ебу Велиде.
Почнал да раскажува:
“Се боревме против Византија 38 година по хиџра, бевме во друштво со жителите на Басра и Џезира и бевме задолжени за одржување и спремање на храна и стража. Со нас беше човек кој се викаше Се’ид ибн Харб. Инсан посветен на ибадет со посебно внимание. Постел преку ден, а ноќите ги проведувал со долги намази.
Кога ќе бевме на стража се грижевме за неговото право (сакавме да му олесниме) поради долгото бдеење на намаз и честиот пост. Но он – Се’ид таквата загриженост ја одбиваше и продолжуваше со истрајност во извршување на сите обавези.
Никогаш не сум го видел во друга ситуација, било да е преку ден или преку ноќ, освен во состојба на напор и борба.
Една ноќ со Аллахова одредба мене и него ни затекна да бидеме заедно на стража. Чувавме стража од Византиските заштитени зони, а тоа ни создаваше голема тешкотија. Го гледав таа ноќ на Се’ид, неговата стрпливост и посветеноста во ибадетот па сам себе си се укорував. Тоа навистина е Аллахова благодет која Он тебареке ве те ала ја дава на кого Он ќе посака.
Настапи сабах намаз а он, Се’ид сеуште не заспал. Му се обратив: “Олесни си себе си... И твојата душа кај тебе има свој хакк – право...
Посланикот саллаллаху алејхи ве селлем рекол: “Земајте од добрите дела колку што сте во можност... (Бухари)
Па ми се обрати Се’ид и рече: “О акхи (Брате) навистина моментите се одбројуваат... Годините поминуваат... Деновите заминуваат...“
...А ЈАС ВО СЕКОЈ МОМЕНТ ЈА ОЧЕКУВАМ СМРТТА...
Неговиот одговор ме расплака... Па упатив дова до Аллах и го замолив Господарот на Аршот Возвишен да ни помогне и да ни подари истрајност мене и него.
Го замолив и му реков: О Се’ид, отспиј малку и одмори се. Па ти не знаеш што може да спрема непријателот.
Ме послуша и замина да заспие во шаторот.
Во меѓувреме нашите другари се растурија по земјата заради битката која се водеше. А јас станав за да спремам храна и да им обезбедам место каде ќе престојуваат.
Занесен бев околу работата и во еден момент слушнав говор кој доаѓа од крајот на шаторот... Се зачудив, затоа што тука нема никој, освен Се’ид кој спие. Знаев дека никој не отишол до шаторот а јас да не го забележав. Отидов до шаторот но таму не видов никого. Внатре беше само Се’ид кој беше во истата положба – спиеше, но додека спиеше, нешто зборуваше и се смееше. Застанав покрај него и го запамтив неговиот говор. Посегна со раката, а и понатаму спиеше, како да сакаше нешто да земе. Но за момент застана, и љубезно се насмевна а потоа рече: “Вечерва тогаш!“
Набргу се разбуди од сонот и стана, беше уплашен, вознемирен. Го дофатив за неговите гради се додека не се смири, се врати при себе и почна да изговара: “Ла Иллахе Иллаллах – Аллаху Екбер, Елхамдулиллах...“
Јас му се обратив, што се случи о Сеид? Видов нешто чудно кај тебе, Слушнав нешто чудно кај тебе!!!
Кажи ми што сонуваше?
Се’ид со треперлив глас ми рече: “Остави го тоа“. Но мојата љубопитност и желбата за да слушанам што сонувал ме натера да го потсетам за правата од пријателот и му реков: “Можеби Аллах ќе ме окористи од тоа што ќе ми го кажеш.“
Се’ид ми го раскажа тоа што го видел во сон, па рече:
“Ми дојдоа двајца луѓе, никогаш немав видено лица слични на нивните, па ми рекоа: ’РАДУВАЈ СЕ О СЕ’ИД, биди радосен ... ОПРОСТЕНИ ти се сите гревови, ПРИФАТЕН е твојот труд, ПРИМЕНИ ти се сите добри дела, ПОСЛУШАНИ ти се сите дови... Ти се забрзало олеснувањето во твојот живот.
Тргни заедно со нас, о Се’ид да видиш што ти припремил од разно разни благодети твојот Господар Аллах џелле ве ала. Стигнавме до дворци, палати, реки и дрва и Џеннетски хурии од кои здивот ти застанува.
Ме воведоа во дворецот, па во една просторија се додека не дојдов во една одаја – соба, а тука ме чекаше Хурија – Нејзините очи беа крупни како бисери во школка па ми рече: “Долго те очекувам... Јас возбудено и збунето ја запрашав: ’Каде сум јас’? А она – Џеннетската Хурија ми рече: “Ти си о Се’ид во Џеннет, местото каде вечно ќе престојуваш... И повторно: “Ти си о Се’ид во Џеннет, местото каде вечно ќе престојуваш... Јас ја прашав: ’А која си ти?’, она одговори: ’Јас сум твојата вечна сопруга’... Ја испружив својата рака спрема нејзе... Но она, љубезно ја одби мојата рака и рече: ’Денес, НЕ! Ти ќе се вратиш на дуњалук! Јас му се обратив: ’Не сакам да се вратам!’, повторив: ’Не сакам да се вратам!’, а она ми рече: ’Тоа мора така да биде, ќе останеш на дуњалук уште три дена, а потоа на третиот ден ти заедно ќе ифтариш со нас во Џеннет ИншАллах.
Реков: ’Нека биде тоа вечерва’?! А она Џенетска хурија рече: ’Тоа е одредба веќе одредена!’ А потоа стана од местото каде што седеше. Јас се вчудив од нејзиното станување и тогаш се пробудив.
Ми се обрати Се’ид и ми рече: ’Те преколнувам, немој да го пренесуваш овој разговор и немој да ја раскажуваш оваа случка, те молам сокриј го ова се додека сум жив.’
Јас му реков, радувај се, радувај се, навистина Аллах ти ја откри наградата за твоите дела!
Стана Сеид од местото каде што седеше, се очисти, се избања, а немаше потреба за тоа, го зеде своето оружје и се спушти на местото каде се одвиваше борбата, а он беше постач! Се бореше се до вечерта, кога се вратија неговите другари а он беше со нив, мене ми рекоа: ’О Ебу Велид, навистина кај овој човек видовме чудо. Толку бараше шехадет (Да погине на Аллаховиот пат како шехид), што себе си, се поставуваше пред непријателските копја и стрели... А сите тие го промашуваа. Си реков во себе: ’Само кога би ја знаеле неговата вест... Само кога би знаеле...’ Малку би се смееле а многу би плачеле...
Се ифтари Се’ид со малку храна и ја помина ноќта во ибадет. Кога се раздени, го повтори истото она што го направи во претходниот ден. Се така, додека не дојде третиот ден... Тргнав со него, и си реков себе си: Морам да бидам сведок на неговиот случај! Морам да видам што ќе се случи. Не престануваше Се’ид да се бори и да ги коси непријателските редови, посегнувајќи по нив, правејќи го тоа храбро... Он остана цело време поминувајќи го во борба, а јас го гледав и се чудев неверувајќи му на моите очи... Не можев да го испуштам од мојот вид, се додека не се спушти сонцето заминувајќи... Се’ид беше активен исто како и претходно... Кога одеднаш беше погоден од стрела на човек од непријателските редови, застана Се’ид на момент а потоа брзо падна, а јас веднаш го прифатив и гледав во него... Повикав околу мене да ни пружат помош, па го одвлековме малку на страна од борбата, а он сеуште даваше знаци на живот...
За момент ги отвори очите и ме погледна, а јас со плачлив глас му реков: ’Пријатно нека ти биде она со што ќе се ифтариш оваа вечер...’, Повторив - ’Пријатно нека ти биде она со што ќе се ифтариш оваа вечер...’ Камо среќа да бидев со тебе, па и јас да остварев толку голем успех... Он Се’ид ја поврати својата снага и упати поглед накај мене и се насмевна... и рече: ’Сокриј го мојот случај – сокриј го мојот случај’ Нашата средба е во Џеннет, Нашата средба е во Џеннет...
А потоа рече: “Елхамдулиллах, благодарност до Аллах, кој спрема нас го исполна Своето Ветување.... (Зумер 74)
И се колнам во Аллах дека ништо друго не кажа после ова... па набрзо неговата племените душа замина, а Аллаховите ајети му правеа придружба...
“Никако не сметај ги за мртви оние кои загинале на Аллаховиот пат... Не оние се живи во изобилство кај Својот Господар! Радосни поради она што им го дал Аллах, од Својата Добротија и радосни поради оние кои сеуште не им се придружиле! И кои никаков страв нема да почуствуваат и нема да тагуваат. Ќе се радуваат на Аллаховата награда и милост и на тоа што Аллах нема да допушти да пропадне наградата од оние кои биле верници.“ (Али Имран 169 – 171)
Овие Џеннетски пространства веќе се украсени! Отворени се нивните врати... Овие Џеннетски пространства веќе се украсени! Отворени се нивните врати... Па се чудам на оние кои се заљубени... Зарем да спиеме, а да бидеме заљубени во овие Џеннети и нејзините хурии и племенити вртови и оние кои претходно ги населија... Како може да биде немарен оној, кој е убеден во она што му го припремил Неговиот Господар спрема овие благодети.
Превземено: Монотеизам
Ahlu-Sunnah.org
