Да ја прошириме малку темава со уште подетални докази, за да добиеме поголема светлина, која опасност носат амулети, талисмани итк. – и да сватиме, дека тие, кои што практикуваат такви обичаји (сино око, сино зрнче, сина рока итк.) и кои што умираат на тој стаф – за нив не смее да се изврши џеназе намаз, затоа што тие починале како неверници!

Имран ибн хусејн пренесува, дека пејгамберот видел една белегзија на еден болесен човек, на горниот дел од раката: „Тешко тебе! Што тие ова?„ Човекот одговорил, дека тоа го служи како заштита против болеста со име „ал-вахин„ (буквално: слабина – се смета, дека во овој контекст се мисли на болката „артхритис„). Пејгамберот му рече: „Одтргниго, дека навистина, тоа служи за твојата слабина. И ако би починал со тоа, никогаш не би имал успех.„ [ахмед, ибн маџах и ибн хибан]

Забрането им е на болните како и на здравите да носат белегзии и прстени од бакар, месинг и железо, со верување, дека тие ке им поможат или ке ги штитат од било какви болки. Такви практики спаџаат под забранетите средства, како што е во следниов хадис пренесено:

„Лекувајтеги вашите болни, но лекувајтеги со дозволени средства а не со забранети.„ [хасан, ахмед: сунан абу-давуд том 3, страна 1087, број 3865 како и ал бајхаки]

Абу вали ал-лајтхи пренесува исто така, кога пејгамберот тргнал за хунајн [последната голема битка од ресулАллах против арапските пагански племиња во 10’та година п. Хиџра], поминале покрај едно дрво со името „дхату анват„ [буквално: нешто на кое што се бесе]. Обично ги обесувале паганите на своите оружја по гранките од дрвото, за да им донесе среќа. Некои од асхабиите, кои што биле нови во ислам, го прашале на ресулАллах , дали може и тие да наведат нокое дрво за и тие да имаат среќа. Тој им одговори: „СубаханАллах„! Ова е исто, како што придружниците на муса (а.с.) му рекле: „Направини еден господ како нивните господи!„ [како во ал-араф број 7:138]. Се колнам во Тој, кој што ја има душава во Неговите Раце – и вие ке го следите на тој пат како што го следиле тие пред вас.„ [ахмед и ат-тирмиди]

Во последниот хадис, пејгамеборт , не ја отметнува само на самата смисла, него и ни кажува, дека муслиманите ке ги преземаат на еврејските и христијанските обичаји. На пример теспии*, кои што се низ целиот век познати - тие се копија на тоа што христијаните како бројаница користат. Мевлуд (славење на пејгамберскиот роденден) е чиста копија на христијаните, кои што го слават на божич, според прославата на роденденот од Аллаховиот пратеник иса (а.с.). И верувањето во „светици„ (евлии, суфиски шејхови итк.) на кои што голем број од „муслиманите„ веруваат и ги користат како медијатори за нивните дови кон Аллах субаханаху ве теала – начинот неје ништо друго освен начинот на евреите и христијаните, кои што го практикуваат баш тоа. Предвидот на Аллаховиот пратеник веќе стекна! СубаханАллах!

*[имаат некои, кои што на теспиите ги гледаат како дозволено, некои како макрух а некои викаат, дека користењето нивно неје харам, но правење зикир со рацете е подобро (како што вели ибн тејмија р.А. во мајму ал/фатава 22/127) – но нај коректинот вид е, дека тие не се дозволени. Причината за харамот е едноставна – користењето нивно е станат како некој реликт, кој што се дунува, бакнува и др.]

Даље не упоменува пејгамберот од сериозните последици, кои што го донесува носењето на амулети (амајлии), со повикување на Аллахова клевета (повикување на клевета во овој смисол значе, дека човекот се одалечува од Аллаховата милост и ке биде казнат), како што читаме следно: „Укба ибн’амир прнесува, дека пејгамберот еднашка рекол: Aллах да им подари на тие, кои што носат талисмани (или амајлии) голема несреќа и неуспех!„ [ахмад и ал-хаким]

Придружниците (Асхабите р.А.) на ресулАллах строго ги следеа ваквите упомени. Според тоа имаат доста забележани случаеви, во кои што тие (Асхабите р.А.) демонстративно се спротивуваа на таквите пракси – без разлика дали низ народот или нивните фамилии.

Урва р.А. пренесува еден случај од худајфа р.А., кој што го посетил на еден болесен човек и каде што приметил една белегзија на него – тој ја искинал неа и ја уништил. [ибн аби-хатим] – потоа го учил на следниов ајет: „И множината од нив не веруваат во Аллах, без да Му споредат други господи до Него.„ (Јусуф 12:106)

Во еден друг случај го фатил на еден болестен човек по раката и најдол една белегзија – кога го прашал на човекот за неа, му одговорил тој: „Белегзијата има правопис, кој што е само за мене направен.„ Худајфа му ја искина и му рече: „Ако умреше со неа, никогаш не би извршил џеназе намаз за тебе!„ [ибн аби-хатим]

Зајнаб, жената на ибн масуд р.А. кажува, дека ибн масуд еднашка ја прашал за бендот, која што го носела на нејзиниот врат. Таја му одговори: „Ова е бенд, кој што има правопис и кој што треба да ми помогне.„ Тој го одкина код него и го уништи. Потоа рече: „Навистина, фамилијата на абдуллах нема потреба од ширк! Го слушнав на пратеникот Аллахов кога рече: „Навистина – баења, талисмани (амајлии) и носачи на среќа се ширк!„ Зајнаб му одговори: „Зашто тоа го наведуваш? Оково мое слепеше, потоа одтидов кај оној (еден евреин), кој што направи правопис на бендот и окото ми прекина да клепи!„ Ибн масуд на тоа рече: „Навистина – беше само еден шејтан, кој што ти го имаше повредено твоте око – и кога направи правопис на него, се тргна од на твоето око. Доволно ти беше, ако цитираше она што пејгамберот обично цитираше:

>> Идхаби л-ба’са Рабба н-нас ва-шфи анта-ш-шафи ла шифа’ илла шифа’ука шифа’ан лајагхадируху сакама<<

Во приближно значење: (одтргнија тешкотијава, о Господар на луџето, и излекувајго целосно, дека Ти си Вистинскиот Лекар. Нема друг лек освен Твојот лек: еден лек, на кој што никоја болест неможе да го прати)„

[Оваа дова е исто така пренесена од аиша р.А. и ибн анас р.А. Видите и кхан, мухаммад мухсин: сахих од ал-бухари том 7, страна 427, број 5; Сидик абдул хамид: сахих од муслим, том 3, страна 1195, број 5434. Хасан, ахмад: сунан абу давуд, том 3, страна 1089, број 3874 како и ахмад, ибн маџа и ибн хибан]

А Оној, што знае се нај добро (Аллах субаханаху ва теала) да не штити од секоја заблуда!
Аллахума Амин!