1 Osmanska država:bastion širka od osnivanja do pada Сре 25 Мај 2011, 10:19 pm
Talib-Ul-Haqq
Брат
Mnogi ne znaju da je ulema Nedžda, rahimehumullah, na čelu sa šejhul-islamom Muhammedom ibn AbdulVehhabom, rahimehullah, tekfirila osmansku državu i borila se protiv nje. U ovoj kratkoj studiji (1. dio), autor ovog članka, da ga Allah uputi i oslobodi iz zatvora taguta, dokazuje stav uleme Nedžda po pitanju osmanske države.
Stvarnost osmanske države
Uistinu, ko god pogleda u stvarnost osmanske države, od njenog početka pa do kraja, neće sumnjati u njihov doprinos iskrivljivanju aqide muslimana i ovo postaje jasno kroz dvije stvari:
1. Širenje širka;
2. Borba protiv tevhida.
Oni koji pravdaju borbu Osmanlija protiv selefijske da'we (da'we tevhida), tvrde da je ta borba bila političke prirode. Međutim, to nije tako i borba Osmanlija je od samog početka bila borba utemeljena na aqidi otpočeta fetvom osmanske uleme od quburijjuna (obožavaoca kaburova).
Hašijat ibn Abidin 4/262.
Osmanska država je širila širk šireći (širk-)tesavvuf koji je utemeljen na obožavanju kaburova i evlija i ovo je opštepoznata činjenica koju niko ne poriče, pa čak i oni koji staju u odbranu Osmanlija. Navešću nekoliko citata od onih koji brane Osmanlije, da bi dokazao ovu činjenicu:
AbdulAziz Aš-Šanavi kaže u svojoj knjizi Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah islamijjah muftara alejha (Osmanska država: Islamska država koja je potvorena 1/59), u vidu pohvale: "Jedan od načina manifestiranja vjerske orijentacije državne politike je ohrabrenje tesavvufa među Osmanlijama. Država je dala sufijskim šejhovima veliki autoritet i snagu nad njihovim učenicima i slijedbenicima. Sufijski tariketi su se proširili po Centralnoj Aziji kao i po većini teritorije pod kontrolom države... Država je neke tarikete pomagala finansijski. Najpoznatiji tariketi su bili Naqšibandijje, Mevlavijje, Bektašijje i Rifa'ijje."
Ovi tariketi su utemeljeni na obožavanju kaburova i evlija i na širku u rububijjetu kojeg nisu činili ni Arapski mušrici, a koji se manifestovao kroz vjerovanje u El-Gavs, El-Aqtab, El-Abdal i druge za koje su vjerovali da upravljaju svemirom. Pogledaj šta je šejhul-islam Ibn Tejmijje napisao u vezi sufija i njegove debate sa Rifa'ijjama (El-Fetava, 11. dio). Isto tako vidi šta je napisao Ihsan Ilahi Zahir u svojoj knjizi Dirasat fit-tesavvuf (Studije u tesavvufu) u vezi sufija, njihovih tariketa i širka kojeg su činili i šta je Es-Sindi napisao u svojoj knjizi Et-Tesavvuf fi mizan el-bahs vet-tahqiq (Et-Tesavvuv na vagi istrage i provjere). Isto vidi šta je napisao El-Vakil u svojoj knjizi Hazihi hija es-sufijja (Ovo je sufizam).
Muhammed Qutb navodi u svojoj knjizi Vaqi'una el-mu'asir (Naša sadašnja situacija), na 155. stranici: "Sufizam je se počeo siriti u Abbasijskom društvu, ali se radilo o izolovanoj grupi u društvu. Međutim, u osmanskoj državi, a kasnije i u Turskoj, sufizam je postao zasebno društvo i zasebna vjera.".
U knjizi El-Mavsua el-mujessera fil-adjan vel-mazahib el-mu'asirah (Pojednostavljena enciklopedija vjera i mezheba danas), na strani 348 se, kaže: "El-Bektašijjah: Turci Osmanlije su povezani sa ovim tariketom i danas je rasprostranjen u Albaniji. Ovaj tariket je bliži ši'tskom tesavvufu, nego sunni tesavvufu... Ovaj tariket je imao veliki autoritet nad vladarima Osmanlija..."
Napomena: Tesavvuf koji danas sufije praktikuju je bid'ah i nije sunnet tesavvuf.
U knjizi El-Fikr es-sufi fi dev' el-kitab ves-sunnah (Sufijsko razmišljanje u svjetlu Qur'ana i sunneta), na strani 411 se kaže: "Osmanski sultani su se natjecali u izgradnji tekija, zavija i bektašijskih kaburova. Neki od sultana su podržavali izgradnju (bektašijskih kaburova), dok su neki bili protiv, jer su preferirali drugi tariket.".
Iz ovog razloga je razumljivo da su se širk i kufr počeli širiti po zemljama pod njihovom kontrolom, a tevhid je počeo nestajati. Šejh Husejn ibn Gannam, opisujući njihove zemlje, kaže u knjizi Ravdat El-Afkar, na 5. stranici: "Većina ljudi u njegovom vremenu (šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba) su potonuli u širk nakon što je sunnet zakopan... Ljudi su se okrenuli obožavanju evlija i dobrih ljudi, a odbacili su tevhid i vjeru. Počeli su tražiti pomoć u nevoljama i nesrećama od živih kao i od mrtvih i mnogi ljudi su vjerovali da mrtvi objekti (kipovi, hamajlije, itd.) mogu pomoći ili nauditi...". Zatim je autor naveo vrste širka koje su postojale u Nedždu, Hidžazu, Iraku, Šamu, Egiptu i u drugim mjestima.
Imam Sa'ud ibn AbdulAziz (p. 1229 h.g.) u jednom od svojih pisama osmanskom guverneru Iraka, opisujući stanje njihove (osmanske) države, kaže: "Znakovi kufra i širka Allahu; to je vaše stanje, kao što je izgradnja kupola na kaburovima, osvjetljavanje kaburova, zastiranje zavjesama, posjeta njima na način koji nije dozvolio Allah niti Njegov Poslanik, proslavljanje praznika na njima i traženje pomoži od mrtvih. Sve ovo ide zajedno sa ostavljanjem fardova koje je Allah propisao, kao što je ostavljanje 5 dnevnih namaza i drugih ibadeta. Ako neko hoće da klanja sam, on to i radi, a ako neko ostavi namaz, nije ukoren za to. Isti je slučaj i sa zekatom i ova stvar se proširila i postala je poznata i napunila je uši mnogih u zemljama Šama, Iraka, Egipta i drugih mjesta.".
Ed-Durer Es-Sanijjah, 1/382.
Ovo je veoma kratak opis stanja osmanske države. Ako navedeni citati nisu dovoljni da osoba shvati ko su bile Osmanlije, onda nema nade da će ikada shvatiti.
Što se tiče situacije osmanskih sultana, ona je ista kao i stanje njihove države. Navešću stanja nekih sultana, inšaAllah.
Sultan Orhan I (p. 761 h.g.)
Sultan Orhan je drugi sultan osmanske države koji je naslijedio svog oca Osmana. Vladao je 35 godina i bio je sufija bektašijjskog tariketa. Historičari spominju da je pomogao Rimljanima protiv Srba, jer mu je Rimski car obećao dati svoju kćerku za ženu.
Tarih Ed-Devlah, str. 125.
Bektašijski tariket koji sam već spomenuo je bio sufijski, ši'tski, batini tariket kojeg je osnovao Hankar Muhammed Bektaš El-Hurasani, koji ga je raširio u Turskoj u 761. godini. Bektašijski tariket je mješavina vjerovanja u vahdetul-vudžud (vjerovanje da se Allah nalazi u svemu, kako u objektima tako i u živim bićima), obožavanja šejhova, ši'itske aqide po pitanju imama i pretjerivanja po pitanju Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, na način koji ih izvodi iz vjere.
Od vjere bektašija su riječi murida (učenika) koje mora da izgovori kada hoće da postane slijedbenik tariketa: "Dolazim na vrata u žudnji za Istinom kao prosijak, potvrđujuci Muhammeda i Hajdara (Ali, radijaAllahu anhu), tražeći tajnu i uzimanje koristi od njih, kao i od Zehre (Fatima, radijAllahu anha) i Šubejra i Šabera (Hasan i Husejn, radijAllahu anhuma).". Zatim kaže: "Sa ljubavlju se predajem kao sluga El-Abbas familije i moje utočište je kod el-hadždž Bektaša, vođe evlija." A svom šejhu se obrati riječima: "Tvoje lice je lampa i svetionik upute. Tvoje lice ukazuje kako Istina treba da izgleda. Tvoje lice je hadždž, umra i zijaret. Tvoje lice je pokornima qibla vođstva. Tvoje lice je sažetak Qur'ana."
Bektašije su na aqidi isna ašarijja rafidija (ekstremnih šija). U svojoj aqidi imaju komponentne iz batinijske aqide, a način na koji posjećuju kaburove, da bi naišli na "prihvatanje"; takve stvari su previše užasne da bi se spomenule.
Za više detalja vidi El-Fikr es-sufi fi dev el-kitab ves-sunnah, str. 409-424.
Sultan Mehmed II El-Fatih (p. 880 h.g.)
On je jedan od najpoznatijih sultana osmanske države i vladao je 31 godinu. Nakon osvajanja Konstantinopolja 857 h.g., otkrio je kabur Ebu Ejjuba El-Ensarija, radijAllahu anhu i izgradio je nadgrobni spomenik na njemu, a pored njega je sagradio mesdžid koji je ukrasio sa bijelim kamenom. Nad nadgrobnim spomenikom Ebu Ejjuba je izgradio mauzolej. Jedna od ceremonija Osmanlija (kod postavljanja novog sultana), koji su slijepo slijedili svoje sultane, je sadržavala posjetu ovom mesdžidu pored mauzoleja u velikoj povorci. Zatim bi novi sultan ušao u mauzolej i šejh mevlevijskog tariketa bi mu predao sablju sultana Osmana Prvog (osnivača osmanske dinastije).
Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah islamijjah muftara alejha, 1/64
Sultan Fatih je prvi udario temelje "građanskom" i "kaznenom" pravu. Zamjenio je u šerijatu predviđene kazne koje se spominju u Knjizi i sunnetu, tj. zub za zub, oko za oko, a uveo je novčane kazne. Čitav proces uvođenja ovih zakona je dovršio Sultan Sulejman El-Qanuni.
Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 177 i Feth El-Qustantinijjah ve Muhammed El-Fatih, str. 177.
Sultan Fatih je takodje donijeo zakonsku odredbu, koja je primjenjivana i nakon njegove smrti, kojom se dozvoljava sultanu koji dodje na vlast da pobije svu svoju bracu da bi bio siguran da ce prijesto ostati u njegovim rukama. A on sam je otpoceo svoju vladavinu ubistvom svog brata Ahmeda.
Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah Islamijja..., 1/64 i Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 161.
Sultan Sulejman El-Qanuni (zakonodavac, p. 974 h.g.)
On je također jedan od najpoznatijh sultana osmanske države i vladao je 46 godina. Kada je osvojio Bagdad, izgradio je mauzolej nad kaburom imama Ebu Hanife. Posjetio je sveta mjesta rafidija u Nadžafu i Karbeli i restaurirao je rafidijske građevine koje su počele propadati.
Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah Islamijja..., 1/25 i Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 223.
Sultan Sulejman je nosio nadimak El-Qanuni (zakonodavac), jer je bio prvi koji je introducirao evropske zakone među muslimanima i koji je naredio njihovo primjenjivanje u sudnicama. Ovu odluku je donijeo pod uticajem kršćana i židova.
Vaqiuna el-mu'asir, str. 160 i Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 177 i 198, pa nadalje.
Sultan Selim Khan III (p. 1223 h.g.)
Imam Sa'ud ibn AbdulAziz kaže, u pismu kojeg smo već jednom spomenuli, guverneru Bagdada: "Vaša situacija i stuacija vaših imama i sultana svjedoči vašu zabludu i vaše laganje (lažno pripisivanje islamu). Jer, mi smo vidjeli, kada smo otvorili El-Hudžrah Eš-Šerifah (poslanikovu sobu), neka je salavat i selam na njenog vlasnika, pismo od vašeg sultana Selima koje je poslao Poslaniku, sallallahu alejhi ves-sellem, u kojem traži pomoć od Poslanika i traži od njega da mu podari pobjedu nad neprijateljima. Pismo počinje: 'Od tvog poniznog roba, sultana Selima. Ja resulAllah, nalazimo se u poteškoćama i problemima koje ne možemo da otklonimo i robovi krsta su nadvladali robove Er-Rahmana. Tražimo od tebe da nam podariš pobjedu nad njima i da nas pomogneš protiv njih.' U pismu se spominje još dosta sličnih fraza. Pogledaj ovaj ogroman širk i kufr u Allaha Jedinog, Sveznajućeg.".
Ed-Durer Es-Sanijjah, str. 160 i Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 177 i 190, pa nadalje.
Sultan AbdulHamid II (p. 1327 h.g.)
Ovaj sultan je bio fanatični sufija Šazilijskog tariketa. Navodimo pismo koje je poslao šejhu šazilijskog tariketa u svom vremenu, a u kojem kaže: "Sva zahvala pripada Allahu. Šaljem ovaj zahtjev šejhu šazilijskog tariketa, onome koji izlijeva duše i život, šejhu ljudi u svom vremenu, šejhu Mahmudu Efendi Ebu Eš-Šamatu i ljubim mu dvije blagoslovljene ruke, uzdajući se u njegove molitve. Moj gospodaru, Allahov dozvolom, stalno učim šazilijski avrad, dan i noć uz nadu da ću imati trajnu potrebu za vašim molitvama.".
Imam Et-Tevhid od Ahmeda El-Qattana i Muhammeda Zejne, str. 148 i Et-Tariq ilel-džema'ah el-umm, str. 56, kao i pogani kuvajtski magazin El-Arab, broj 157-169.
Šazilijski tariket je sufijski tariket sa širk aqidom punom stvari koje ovaj tariket svrstavaju u red kafira, obožavaoca kaburova.
Za pregled vrsta širka, zabluda i bida'ata, vidi Diraset fit-tesavvuf, str. 235 i Et-Tesavvuf fi mizan el-bahs vet-tahqiq, str. 327.
Što se tiče relacije između osmanske države i jevreja, kršćana i drugih kafira, poznati su mnogi primjeri u kojima su Osmanlije postavljale kafire na visoke položaje, pomažući ih i izjednačavajući ih sa muslimanima. Pogledaj knjige Tarih Ed-Devlah El-Alijjah i Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah Islamijjah... i nećeš naći skoro ni jednog osmanskog sultana a da pri njemu neće biti ono što smo spomenuli. Spomenut ćemo sultana AbdulMedžida ibn Mahmuda koji je 1255 h.g. izdao Gulkhanah dekret u kojem daje potpunu slobodu u privatnim stvarima i idejama i izjednačava nemuslimane sa muslimanima.
Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 455 i El-Islam vel-Hadarah El-Garbijjah, str. 15.
Rat Osmanlija protiv tevhida
Što se tiče borbe protiv tevhida, ta borba je vrlo dobro poznata. Osmanlije su objavile rat da'wi šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba, rahimehullah, kao što je poznato. Osmanlije su organizovali vojne pohode jedan za drugim sve dok nisu 1233 h.g. krunisali svoj rat uništenjem Ed-Dir'ijjeh, glavnog grada selefijske da'we.
Za pregled njihovih zločina, vidi 'Unvan El-Medžd 1/157.
U borbi protiv tevhida, Osmanlije su tražile pomoć od svoje braće kršćana. Jedan od evropskih istraživača je otkrio korespodenciju između Napoleona Bonaparte i "El-Bab El-Ali" (Visoka vrata - titula osmanskih vladara) po pitanju da'we šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba i potrebe da se poduzme odlučujuća akcija protiv njega, jer je ugrožavao njihove interese na istoku.
Uvodne rijeci u knjizi El-Imam Muhammed ibn AbdulVehhab, autora Bin Baza.
Za vrijeme osmanskih pohoda protiv muvehhida, počinjeni su mnogi zločini koji se ne mogu porediti sa zločinima krstaša. Evo nekih primjera.
Osmanska država je podsticala svoje vojnike da ubijaju muvehhide, pa je radi toga izdala dekret u kojem se svakom osmanskom vojniku obecava nagrada za svakog ubijenog muvehhida. Da bi vojnik dokazao koliko je muvehhida ubio, morao je odsjeći uši ubijenom muvehhidu i poslati ih u Istanbul. To su radili po El-Medini, El-Qunfudi, El-Qasimu, Dirmi i drugim mjestima. U svojim pohodima su uništavali sela i gradove. Čak su spaljivali i mesdžide.
Vidi Tarih El-Arabijjah Es-Sa'udijjah, ruskog historičara Vasilijeva, str. 173, 183, 176 i 184 i Unvan El-Medžd 1/157-219.
Jedan od zločina osmanske države je i zarobljavanje žena i djece muvehhida koje su prodavali kao roblje. Kaže El-Džeberti u svom Tarihu: "Mjesec Safer je počeo u petak 1235 h.g. Grupa arapskih i magribijskih vojnika (u službi osmanske države) je došla, a sa sobom su vodili zarobljenike od 'vehabija'. Među njima su bile žene, djevojke i dječaci. Došli su u El-Hamajil i prodali su ih iako se radilo o slobodnim muslimanima.".
Tarih adžaib El-Asar 3/606
Kada su Turci upali u zemlju tevhida, šejh Sulejman ibn Abdullah je napisao knjigu Ed-Dela'il (Dokazi), po pitanju riddeta i kufra onoga ko pomogne osmansku državu ili stane na njihovu stranu, pa makar i ne bio na njihovoj vjeri širka. U knjizi je spomenuo više od 20 dokaza a osmansku vojsku je nazvao vojskom kaburova i širka.
Ed-Durer Es-Sanijjah 7/57-69.
Poznat je slučaj ubistva šejha Sulejmana ibn Abdullaha ibn Muhammeda ibn AbdulVehhaba, rahimehullah, praunuka šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba, rahimehullah. Nakon što je Ibrahim-paša, sin Muhammeda (Mehmeda) Alija napao zemlje Arapa, 1233. h.g., i poveo ofanzivu protiv muwehhida, te nakon što su Osmanlije osvojile prijestonicu muslimanskih učenjaka Ed-Dir'ijje, neki ljudi su sarađivali sa Ibrahim-pašom i izdali muwehhide, pa je Ibrahim-paša poslao po šejha Sulejmana i onda ga je izveo ispred velike skupine ljudi. Naredio je da se različite nemoralne i zle stvari dovedu ispred šejha s ciljem da ga naljuti i isprovocira.
Na kraju je Ibrahim-paša svojim trupama naredio da šejha razapnu na krst i da otvore paljbu na njega. Njegove trupe su ispaljivale metke u šejha, a on je sve to strpljivo podnosio, dok nisu rastrgli njegovo tijelo u komade. Nakon toga je njegova glava poslana kao poklon u osmansku prijestonicu Istanbul.
Završavam ovo poglavlje riječima ruskog historičara Vasilijeva: "1818. godine (1234 h.g.) Abdullah (imam Abdullah ibn Sa'ud ibn AbdulAziz ibn Muhammed ibn Sa'ud, zadnji imam prve saudijske države), doveden je preko Kaira u Istanbul zajedno sa dvojicom suradnika, početkom decembra. Ruski ambasador u Istanbulu kaže o tom događaju: 'Prošle sedmice su vođa vehabija, njegov ministar i imam zarobljeni u Ed-Dir'ijji i dovedeni u osmansku prijestonicu gdje su pogubljeni odsjecanjem glave. Da bi bolje dočarao pobjedu nad najvećim neprijateljima dva sveta grada (Mekke i Medine), sultan je naredio da se napravi skup u staroj palači u Istanbulu gdje su dovedena i tri zarobljenika u lancima, okruženi narodom koji je došao gledati njihovo pogubljenje. Nakon formalnog uvoda, sultan je naredio njihovo pogubljenje. Imam Sa'ud je pogubljen pred glavnim ulazom Aja Sofije džamije. Njegov ministar je pogubljen pred Saraj kapijom, a treći zarobljenik je pogubljen na jednoj od glavnih pijaca u gradu. Njihova tijela su postavljena na javna mjesta sa glavom pod pazuhom i tu su ostali tri dana, a nakon toga su im tjela bačena u more. Njegovo visočanstvo je naredilo obavljanje specijalne molitve u znak zahvale Allahu za pobjedu sultanove vojske i radi istrebljenja grupe koja je opustošila Mekku i Medinu, unijela strah u srca muslimana i izložila ih opasnosti.'".
Tarih Ed-Devlah Es-Sa'udijjah, str. 186.
Zaključak
Ovakvo je bilo neprijateljstvo osmanske države prema tevhidu i muvehhidima i njihov način širenja širka i kufra. Kako neko može tvrditi da je ova koruptna i kafirska država bila "islamski hilafet"?! Neka se Allah smiluje imamu Sa'udu ibn AbdulAzizu (p. 1229 h.g.) kada mu je guverner Iraka rekao: "Mi smo uistinu muslimani i mi smo na onome oko čega su se složili svi naši imami, iz sve četiri mezheba i mudžtehidi vjere i milleta.". Pa mu je imam odgovorio: "Mi smo pojasnili sa riječima Uzvišenog Allaha, riječima Njegovog Poslanika i riječima slijedbenika četvorice imama ono što opovrgava vaše slabe dokaze i pobija vašu lažnu tvrdnju. Ne znači ako neko nešto tvrdi da to mora biti istina. Prosijak neće postati bogataš pukim izgovaranjem '1000 dinara!'. Isto tako osoba neće opržiti svoj jezik pukim izgovaranjem riječi 'vatra'. Uistinu su jevreji, neprijatelji Allahovog Poslanika, rekli, kada ih je Poslanik pozvao u islam: 'Mi smo muslimani!' Kršćani su rekli nešto slično tome. Isto tako je i Firaun rekao svom narodu: 'Ja vam ne ukazujem na ništa osim onog što smatram ispravnim i ja vas ne vodim osim ispravnom stazom.' Međutim, on je slagao.".
Ed-Durer Es-Sanijjah 1/391.
Ko god tvrdi da je osmanska država bila muslimanska država, slagao je i najveća potvora po ovom pitanju je tvrdnja da je osmanska država bila islamski hilafet.
Međutim, sama činjenica da je osmanska država bila kafirska država ne znači obaveznost tekfira svakog pojedinca te države. Sinovi šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba, Husejn i Abdullah, rahimehumullahu te'ala, su rekli: "Moguće je donijeti presudu kufra nad nekim mjestom i njegovim stanovništvom, ali to ne znači da je svaki pojedinac u tom mjestu kafir, jer moguće je da u tom mjestu ima ljudi koji su muslimani, ali nisu bili u stanju učiniti hidžru ili su javno ispoljavali din, ali muslimani nisu znali za to.".
Medžmu'at El-Mesa'il 1/44.
Znaj da niko osmansku državu neće nazvati islamskom osim dvije vrste ljudi:
1. Zabludjela osoba koja širk naziva islamom;
2. Osoba koja nije upoznata sa stanjem ove države.
Stvarnost osmanske države
Uistinu, ko god pogleda u stvarnost osmanske države, od njenog početka pa do kraja, neće sumnjati u njihov doprinos iskrivljivanju aqide muslimana i ovo postaje jasno kroz dvije stvari:
1. Širenje širka;
2. Borba protiv tevhida.
Oni koji pravdaju borbu Osmanlija protiv selefijske da'we (da'we tevhida), tvrde da je ta borba bila političke prirode. Međutim, to nije tako i borba Osmanlija je od samog početka bila borba utemeljena na aqidi otpočeta fetvom osmanske uleme od quburijjuna (obožavaoca kaburova).
Hašijat ibn Abidin 4/262.
Osmanska država je širila širk šireći (širk-)tesavvuf koji je utemeljen na obožavanju kaburova i evlija i ovo je opštepoznata činjenica koju niko ne poriče, pa čak i oni koji staju u odbranu Osmanlija. Navešću nekoliko citata od onih koji brane Osmanlije, da bi dokazao ovu činjenicu:
AbdulAziz Aš-Šanavi kaže u svojoj knjizi Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah islamijjah muftara alejha (Osmanska država: Islamska država koja je potvorena 1/59), u vidu pohvale: "Jedan od načina manifestiranja vjerske orijentacije državne politike je ohrabrenje tesavvufa među Osmanlijama. Država je dala sufijskim šejhovima veliki autoritet i snagu nad njihovim učenicima i slijedbenicima. Sufijski tariketi su se proširili po Centralnoj Aziji kao i po većini teritorije pod kontrolom države... Država je neke tarikete pomagala finansijski. Najpoznatiji tariketi su bili Naqšibandijje, Mevlavijje, Bektašijje i Rifa'ijje."
Ovi tariketi su utemeljeni na obožavanju kaburova i evlija i na širku u rububijjetu kojeg nisu činili ni Arapski mušrici, a koji se manifestovao kroz vjerovanje u El-Gavs, El-Aqtab, El-Abdal i druge za koje su vjerovali da upravljaju svemirom. Pogledaj šta je šejhul-islam Ibn Tejmijje napisao u vezi sufija i njegove debate sa Rifa'ijjama (El-Fetava, 11. dio). Isto tako vidi šta je napisao Ihsan Ilahi Zahir u svojoj knjizi Dirasat fit-tesavvuf (Studije u tesavvufu) u vezi sufija, njihovih tariketa i širka kojeg su činili i šta je Es-Sindi napisao u svojoj knjizi Et-Tesavvuf fi mizan el-bahs vet-tahqiq (Et-Tesavvuv na vagi istrage i provjere). Isto vidi šta je napisao El-Vakil u svojoj knjizi Hazihi hija es-sufijja (Ovo je sufizam).
Muhammed Qutb navodi u svojoj knjizi Vaqi'una el-mu'asir (Naša sadašnja situacija), na 155. stranici: "Sufizam je se počeo siriti u Abbasijskom društvu, ali se radilo o izolovanoj grupi u društvu. Međutim, u osmanskoj državi, a kasnije i u Turskoj, sufizam je postao zasebno društvo i zasebna vjera.".
U knjizi El-Mavsua el-mujessera fil-adjan vel-mazahib el-mu'asirah (Pojednostavljena enciklopedija vjera i mezheba danas), na strani 348 se, kaže: "El-Bektašijjah: Turci Osmanlije su povezani sa ovim tariketom i danas je rasprostranjen u Albaniji. Ovaj tariket je bliži ši'tskom tesavvufu, nego sunni tesavvufu... Ovaj tariket je imao veliki autoritet nad vladarima Osmanlija..."
Napomena: Tesavvuf koji danas sufije praktikuju je bid'ah i nije sunnet tesavvuf.
U knjizi El-Fikr es-sufi fi dev' el-kitab ves-sunnah (Sufijsko razmišljanje u svjetlu Qur'ana i sunneta), na strani 411 se kaže: "Osmanski sultani su se natjecali u izgradnji tekija, zavija i bektašijskih kaburova. Neki od sultana su podržavali izgradnju (bektašijskih kaburova), dok su neki bili protiv, jer su preferirali drugi tariket.".
Iz ovog razloga je razumljivo da su se širk i kufr počeli širiti po zemljama pod njihovom kontrolom, a tevhid je počeo nestajati. Šejh Husejn ibn Gannam, opisujući njihove zemlje, kaže u knjizi Ravdat El-Afkar, na 5. stranici: "Većina ljudi u njegovom vremenu (šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba) su potonuli u širk nakon što je sunnet zakopan... Ljudi su se okrenuli obožavanju evlija i dobrih ljudi, a odbacili su tevhid i vjeru. Počeli su tražiti pomoć u nevoljama i nesrećama od živih kao i od mrtvih i mnogi ljudi su vjerovali da mrtvi objekti (kipovi, hamajlije, itd.) mogu pomoći ili nauditi...". Zatim je autor naveo vrste širka koje su postojale u Nedždu, Hidžazu, Iraku, Šamu, Egiptu i u drugim mjestima.
Imam Sa'ud ibn AbdulAziz (p. 1229 h.g.) u jednom od svojih pisama osmanskom guverneru Iraka, opisujući stanje njihove (osmanske) države, kaže: "Znakovi kufra i širka Allahu; to je vaše stanje, kao što je izgradnja kupola na kaburovima, osvjetljavanje kaburova, zastiranje zavjesama, posjeta njima na način koji nije dozvolio Allah niti Njegov Poslanik, proslavljanje praznika na njima i traženje pomoži od mrtvih. Sve ovo ide zajedno sa ostavljanjem fardova koje je Allah propisao, kao što je ostavljanje 5 dnevnih namaza i drugih ibadeta. Ako neko hoće da klanja sam, on to i radi, a ako neko ostavi namaz, nije ukoren za to. Isti je slučaj i sa zekatom i ova stvar se proširila i postala je poznata i napunila je uši mnogih u zemljama Šama, Iraka, Egipta i drugih mjesta.".
Ed-Durer Es-Sanijjah, 1/382.
Ovo je veoma kratak opis stanja osmanske države. Ako navedeni citati nisu dovoljni da osoba shvati ko su bile Osmanlije, onda nema nade da će ikada shvatiti.
Što se tiče situacije osmanskih sultana, ona je ista kao i stanje njihove države. Navešću stanja nekih sultana, inšaAllah.
Sultan Orhan I (p. 761 h.g.)
Sultan Orhan je drugi sultan osmanske države koji je naslijedio svog oca Osmana. Vladao je 35 godina i bio je sufija bektašijjskog tariketa. Historičari spominju da je pomogao Rimljanima protiv Srba, jer mu je Rimski car obećao dati svoju kćerku za ženu.
Tarih Ed-Devlah, str. 125.
Bektašijski tariket koji sam već spomenuo je bio sufijski, ši'tski, batini tariket kojeg je osnovao Hankar Muhammed Bektaš El-Hurasani, koji ga je raširio u Turskoj u 761. godini. Bektašijski tariket je mješavina vjerovanja u vahdetul-vudžud (vjerovanje da se Allah nalazi u svemu, kako u objektima tako i u živim bićima), obožavanja šejhova, ši'itske aqide po pitanju imama i pretjerivanja po pitanju Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, na način koji ih izvodi iz vjere.
Od vjere bektašija su riječi murida (učenika) koje mora da izgovori kada hoće da postane slijedbenik tariketa: "Dolazim na vrata u žudnji za Istinom kao prosijak, potvrđujuci Muhammeda i Hajdara (Ali, radijaAllahu anhu), tražeći tajnu i uzimanje koristi od njih, kao i od Zehre (Fatima, radijAllahu anha) i Šubejra i Šabera (Hasan i Husejn, radijAllahu anhuma).". Zatim kaže: "Sa ljubavlju se predajem kao sluga El-Abbas familije i moje utočište je kod el-hadždž Bektaša, vođe evlija." A svom šejhu se obrati riječima: "Tvoje lice je lampa i svetionik upute. Tvoje lice ukazuje kako Istina treba da izgleda. Tvoje lice je hadždž, umra i zijaret. Tvoje lice je pokornima qibla vođstva. Tvoje lice je sažetak Qur'ana."
Bektašije su na aqidi isna ašarijja rafidija (ekstremnih šija). U svojoj aqidi imaju komponentne iz batinijske aqide, a način na koji posjećuju kaburove, da bi naišli na "prihvatanje"; takve stvari su previše užasne da bi se spomenule.
Za više detalja vidi El-Fikr es-sufi fi dev el-kitab ves-sunnah, str. 409-424.
Sultan Mehmed II El-Fatih (p. 880 h.g.)
On je jedan od najpoznatijih sultana osmanske države i vladao je 31 godinu. Nakon osvajanja Konstantinopolja 857 h.g., otkrio je kabur Ebu Ejjuba El-Ensarija, radijAllahu anhu i izgradio je nadgrobni spomenik na njemu, a pored njega je sagradio mesdžid koji je ukrasio sa bijelim kamenom. Nad nadgrobnim spomenikom Ebu Ejjuba je izgradio mauzolej. Jedna od ceremonija Osmanlija (kod postavljanja novog sultana), koji su slijepo slijedili svoje sultane, je sadržavala posjetu ovom mesdžidu pored mauzoleja u velikoj povorci. Zatim bi novi sultan ušao u mauzolej i šejh mevlevijskog tariketa bi mu predao sablju sultana Osmana Prvog (osnivača osmanske dinastije).
Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah islamijjah muftara alejha, 1/64
Sultan Fatih je prvi udario temelje "građanskom" i "kaznenom" pravu. Zamjenio je u šerijatu predviđene kazne koje se spominju u Knjizi i sunnetu, tj. zub za zub, oko za oko, a uveo je novčane kazne. Čitav proces uvođenja ovih zakona je dovršio Sultan Sulejman El-Qanuni.
Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 177 i Feth El-Qustantinijjah ve Muhammed El-Fatih, str. 177.
Sultan Fatih je takodje donijeo zakonsku odredbu, koja je primjenjivana i nakon njegove smrti, kojom se dozvoljava sultanu koji dodje na vlast da pobije svu svoju bracu da bi bio siguran da ce prijesto ostati u njegovim rukama. A on sam je otpoceo svoju vladavinu ubistvom svog brata Ahmeda.
Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah Islamijja..., 1/64 i Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 161.
Sultan Sulejman El-Qanuni (zakonodavac, p. 974 h.g.)
On je također jedan od najpoznatijh sultana osmanske države i vladao je 46 godina. Kada je osvojio Bagdad, izgradio je mauzolej nad kaburom imama Ebu Hanife. Posjetio je sveta mjesta rafidija u Nadžafu i Karbeli i restaurirao je rafidijske građevine koje su počele propadati.
Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah Islamijja..., 1/25 i Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 223.
Sultan Sulejman je nosio nadimak El-Qanuni (zakonodavac), jer je bio prvi koji je introducirao evropske zakone među muslimanima i koji je naredio njihovo primjenjivanje u sudnicama. Ovu odluku je donijeo pod uticajem kršćana i židova.
Vaqiuna el-mu'asir, str. 160 i Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 177 i 198, pa nadalje.
Sultan Selim Khan III (p. 1223 h.g.)
Imam Sa'ud ibn AbdulAziz kaže, u pismu kojeg smo već jednom spomenuli, guverneru Bagdada: "Vaša situacija i stuacija vaših imama i sultana svjedoči vašu zabludu i vaše laganje (lažno pripisivanje islamu). Jer, mi smo vidjeli, kada smo otvorili El-Hudžrah Eš-Šerifah (poslanikovu sobu), neka je salavat i selam na njenog vlasnika, pismo od vašeg sultana Selima koje je poslao Poslaniku, sallallahu alejhi ves-sellem, u kojem traži pomoć od Poslanika i traži od njega da mu podari pobjedu nad neprijateljima. Pismo počinje: 'Od tvog poniznog roba, sultana Selima. Ja resulAllah, nalazimo se u poteškoćama i problemima koje ne možemo da otklonimo i robovi krsta su nadvladali robove Er-Rahmana. Tražimo od tebe da nam podariš pobjedu nad njima i da nas pomogneš protiv njih.' U pismu se spominje još dosta sličnih fraza. Pogledaj ovaj ogroman širk i kufr u Allaha Jedinog, Sveznajućeg.".
Ed-Durer Es-Sanijjah, str. 160 i Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 177 i 190, pa nadalje.
Sultan AbdulHamid II (p. 1327 h.g.)
Ovaj sultan je bio fanatični sufija Šazilijskog tariketa. Navodimo pismo koje je poslao šejhu šazilijskog tariketa u svom vremenu, a u kojem kaže: "Sva zahvala pripada Allahu. Šaljem ovaj zahtjev šejhu šazilijskog tariketa, onome koji izlijeva duše i život, šejhu ljudi u svom vremenu, šejhu Mahmudu Efendi Ebu Eš-Šamatu i ljubim mu dvije blagoslovljene ruke, uzdajući se u njegove molitve. Moj gospodaru, Allahov dozvolom, stalno učim šazilijski avrad, dan i noć uz nadu da ću imati trajnu potrebu za vašim molitvama.".
Imam Et-Tevhid od Ahmeda El-Qattana i Muhammeda Zejne, str. 148 i Et-Tariq ilel-džema'ah el-umm, str. 56, kao i pogani kuvajtski magazin El-Arab, broj 157-169.
Šazilijski tariket je sufijski tariket sa širk aqidom punom stvari koje ovaj tariket svrstavaju u red kafira, obožavaoca kaburova.
Za pregled vrsta širka, zabluda i bida'ata, vidi Diraset fit-tesavvuf, str. 235 i Et-Tesavvuf fi mizan el-bahs vet-tahqiq, str. 327.
Što se tiče relacije između osmanske države i jevreja, kršćana i drugih kafira, poznati su mnogi primjeri u kojima su Osmanlije postavljale kafire na visoke položaje, pomažući ih i izjednačavajući ih sa muslimanima. Pogledaj knjige Tarih Ed-Devlah El-Alijjah i Ed-Devlah El-Usmanijjah: Devlah Islamijjah... i nećeš naći skoro ni jednog osmanskog sultana a da pri njemu neće biti ono što smo spomenuli. Spomenut ćemo sultana AbdulMedžida ibn Mahmuda koji je 1255 h.g. izdao Gulkhanah dekret u kojem daje potpunu slobodu u privatnim stvarima i idejama i izjednačava nemuslimane sa muslimanima.
Tarih Ed-Devlah El-Alijjah, str. 455 i El-Islam vel-Hadarah El-Garbijjah, str. 15.
Rat Osmanlija protiv tevhida
Što se tiče borbe protiv tevhida, ta borba je vrlo dobro poznata. Osmanlije su objavile rat da'wi šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba, rahimehullah, kao što je poznato. Osmanlije su organizovali vojne pohode jedan za drugim sve dok nisu 1233 h.g. krunisali svoj rat uništenjem Ed-Dir'ijjeh, glavnog grada selefijske da'we.
Za pregled njihovih zločina, vidi 'Unvan El-Medžd 1/157.
U borbi protiv tevhida, Osmanlije su tražile pomoć od svoje braće kršćana. Jedan od evropskih istraživača je otkrio korespodenciju između Napoleona Bonaparte i "El-Bab El-Ali" (Visoka vrata - titula osmanskih vladara) po pitanju da'we šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba i potrebe da se poduzme odlučujuća akcija protiv njega, jer je ugrožavao njihove interese na istoku.
Uvodne rijeci u knjizi El-Imam Muhammed ibn AbdulVehhab, autora Bin Baza.
Za vrijeme osmanskih pohoda protiv muvehhida, počinjeni su mnogi zločini koji se ne mogu porediti sa zločinima krstaša. Evo nekih primjera.
Osmanska država je podsticala svoje vojnike da ubijaju muvehhide, pa je radi toga izdala dekret u kojem se svakom osmanskom vojniku obecava nagrada za svakog ubijenog muvehhida. Da bi vojnik dokazao koliko je muvehhida ubio, morao je odsjeći uši ubijenom muvehhidu i poslati ih u Istanbul. To su radili po El-Medini, El-Qunfudi, El-Qasimu, Dirmi i drugim mjestima. U svojim pohodima su uništavali sela i gradove. Čak su spaljivali i mesdžide.
Vidi Tarih El-Arabijjah Es-Sa'udijjah, ruskog historičara Vasilijeva, str. 173, 183, 176 i 184 i Unvan El-Medžd 1/157-219.
Jedan od zločina osmanske države je i zarobljavanje žena i djece muvehhida koje su prodavali kao roblje. Kaže El-Džeberti u svom Tarihu: "Mjesec Safer je počeo u petak 1235 h.g. Grupa arapskih i magribijskih vojnika (u službi osmanske države) je došla, a sa sobom su vodili zarobljenike od 'vehabija'. Među njima su bile žene, djevojke i dječaci. Došli su u El-Hamajil i prodali su ih iako se radilo o slobodnim muslimanima.".
Tarih adžaib El-Asar 3/606
Kada su Turci upali u zemlju tevhida, šejh Sulejman ibn Abdullah je napisao knjigu Ed-Dela'il (Dokazi), po pitanju riddeta i kufra onoga ko pomogne osmansku državu ili stane na njihovu stranu, pa makar i ne bio na njihovoj vjeri širka. U knjizi je spomenuo više od 20 dokaza a osmansku vojsku je nazvao vojskom kaburova i širka.
Ed-Durer Es-Sanijjah 7/57-69.
Poznat je slučaj ubistva šejha Sulejmana ibn Abdullaha ibn Muhammeda ibn AbdulVehhaba, rahimehullah, praunuka šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba, rahimehullah. Nakon što je Ibrahim-paša, sin Muhammeda (Mehmeda) Alija napao zemlje Arapa, 1233. h.g., i poveo ofanzivu protiv muwehhida, te nakon što su Osmanlije osvojile prijestonicu muslimanskih učenjaka Ed-Dir'ijje, neki ljudi su sarađivali sa Ibrahim-pašom i izdali muwehhide, pa je Ibrahim-paša poslao po šejha Sulejmana i onda ga je izveo ispred velike skupine ljudi. Naredio je da se različite nemoralne i zle stvari dovedu ispred šejha s ciljem da ga naljuti i isprovocira.
Na kraju je Ibrahim-paša svojim trupama naredio da šejha razapnu na krst i da otvore paljbu na njega. Njegove trupe su ispaljivale metke u šejha, a on je sve to strpljivo podnosio, dok nisu rastrgli njegovo tijelo u komade. Nakon toga je njegova glava poslana kao poklon u osmansku prijestonicu Istanbul.
Završavam ovo poglavlje riječima ruskog historičara Vasilijeva: "1818. godine (1234 h.g.) Abdullah (imam Abdullah ibn Sa'ud ibn AbdulAziz ibn Muhammed ibn Sa'ud, zadnji imam prve saudijske države), doveden je preko Kaira u Istanbul zajedno sa dvojicom suradnika, početkom decembra. Ruski ambasador u Istanbulu kaže o tom događaju: 'Prošle sedmice su vođa vehabija, njegov ministar i imam zarobljeni u Ed-Dir'ijji i dovedeni u osmansku prijestonicu gdje su pogubljeni odsjecanjem glave. Da bi bolje dočarao pobjedu nad najvećim neprijateljima dva sveta grada (Mekke i Medine), sultan je naredio da se napravi skup u staroj palači u Istanbulu gdje su dovedena i tri zarobljenika u lancima, okruženi narodom koji je došao gledati njihovo pogubljenje. Nakon formalnog uvoda, sultan je naredio njihovo pogubljenje. Imam Sa'ud je pogubljen pred glavnim ulazom Aja Sofije džamije. Njegov ministar je pogubljen pred Saraj kapijom, a treći zarobljenik je pogubljen na jednoj od glavnih pijaca u gradu. Njihova tijela su postavljena na javna mjesta sa glavom pod pazuhom i tu su ostali tri dana, a nakon toga su im tjela bačena u more. Njegovo visočanstvo je naredilo obavljanje specijalne molitve u znak zahvale Allahu za pobjedu sultanove vojske i radi istrebljenja grupe koja je opustošila Mekku i Medinu, unijela strah u srca muslimana i izložila ih opasnosti.'".
Tarih Ed-Devlah Es-Sa'udijjah, str. 186.
Zaključak
Ovakvo je bilo neprijateljstvo osmanske države prema tevhidu i muvehhidima i njihov način širenja širka i kufra. Kako neko može tvrditi da je ova koruptna i kafirska država bila "islamski hilafet"?! Neka se Allah smiluje imamu Sa'udu ibn AbdulAzizu (p. 1229 h.g.) kada mu je guverner Iraka rekao: "Mi smo uistinu muslimani i mi smo na onome oko čega su se složili svi naši imami, iz sve četiri mezheba i mudžtehidi vjere i milleta.". Pa mu je imam odgovorio: "Mi smo pojasnili sa riječima Uzvišenog Allaha, riječima Njegovog Poslanika i riječima slijedbenika četvorice imama ono što opovrgava vaše slabe dokaze i pobija vašu lažnu tvrdnju. Ne znači ako neko nešto tvrdi da to mora biti istina. Prosijak neće postati bogataš pukim izgovaranjem '1000 dinara!'. Isto tako osoba neće opržiti svoj jezik pukim izgovaranjem riječi 'vatra'. Uistinu su jevreji, neprijatelji Allahovog Poslanika, rekli, kada ih je Poslanik pozvao u islam: 'Mi smo muslimani!' Kršćani su rekli nešto slično tome. Isto tako je i Firaun rekao svom narodu: 'Ja vam ne ukazujem na ništa osim onog što smatram ispravnim i ja vas ne vodim osim ispravnom stazom.' Međutim, on je slagao.".
Ed-Durer Es-Sanijjah 1/391.
Ko god tvrdi da je osmanska država bila muslimanska država, slagao je i najveća potvora po ovom pitanju je tvrdnja da je osmanska država bila islamski hilafet.
Međutim, sama činjenica da je osmanska država bila kafirska država ne znači obaveznost tekfira svakog pojedinca te države. Sinovi šejha Muhammeda ibn AbdulVehhaba, Husejn i Abdullah, rahimehumullahu te'ala, su rekli: "Moguće je donijeti presudu kufra nad nekim mjestom i njegovim stanovništvom, ali to ne znači da je svaki pojedinac u tom mjestu kafir, jer moguće je da u tom mjestu ima ljudi koji su muslimani, ali nisu bili u stanju učiniti hidžru ili su javno ispoljavali din, ali muslimani nisu znali za to.".
Medžmu'at El-Mesa'il 1/44.
Znaj da niko osmansku državu neće nazvati islamskom osim dvije vrste ljudi:
1. Zabludjela osoba koja širk naziva islamom;
2. Osoba koja nije upoznata sa stanjem ove države.