Краток мудрост, од Ахмед бин ханбал (рахимуАллах)

Во времето на ахмед бин ханбали (рахимуАллах), бил тој нај познат шеих низ исламскиот свет. Скоро секој муслиман неговото име го позинал. Но со разлика, се разбира дека не имало медиуми како денес, и затоа е јасно, дека не го знаел секој како изгледа, иако бил толку прочуен.

Кога бил на пат, отишол во еден град и влегол во една џамија, каде што клањал намаз со присутните џемаетлии. После намазот, се наместил во џамијата, за да преспие една ноќ. Дошол еден од одговорните на џамиајта и го прашал: „Што правиш ти тука?„ Ахмед му одговорил: „Селаму алејкум, јас сум на долг пат и сакам вечерва да преспиам во џамиава, оти никого не познавам во овој град.„ Човекот му рекол: „Одма да ја напуштиш џамијава, оти уште малку ке ја заклучам!„ Ахмед му рекол: „Зашто ја клучиш џамијава? Оти неје оваа Аллахова куќа?„ Човекот му рекол: „Да, е Аллахова куќа, но ке ја заклучам, затоа одма да ја напуштиш!„

Ахмед ибн ханбал се навредил и ја напуштил џамијата, и останал пред џамија, со неговите алишта. Кога човекот ја заклучил џамијата, го погледнал на ахмед ибн ханбал и му рекол: „Дали не ти реков, да ја напуштиш џамијава?„ Ахмед ибн ханбал му рекол: „Но јас не сум веќе во џамијата внатре, него надвор од џамијата.„ Човекот му рекол: „Не! И ова припаџа на џамијата, оти ова е место нејзино!„Како што бил налутен човекот го зел на ахмед ибн ханбал и го завлекол до на улица, потоа му ги зел неговите алишта и му ги фрлил над него.

Ахмед ибн ханбал уште повеќе станал тажен и си рекол: „Сега што да правам? Каде да одам?„

Спроти џамијата имал еден пекар, кој што го приметил на ахмед ибн ханбал. Излегол надвор и го поканал да дојде кај него за една вечер. Ахмед ибн ханбал многу се израдувал и поканата ја примил.

Пекарот си продолжил со неговата работа, а ахмед ибн ханбал седнал на земји и го гледал на пекарот, како работи. Пекарот бил, елхамдулиллах, многу добар муслиман, и во време на работата бил цело време во зикир и тауба. Нон стоп викал: „Елхамдулиллах, СубаханАллах, АллахуАкбар, ЛаиллахаИллАллах, Астагрифуллах„ итк.

Ахмед ибн ханбал го приметил тоа и го прашал: „Ја ахи, како ти оди работата?„ Пекарот одговорил: „Елхамдулиллах, не е лошо, многу добро ми оди.„ Ахмед ибн ханбал даље го прашал: „А колку време си во таква состојба, со правење на зикир и тауба?„ Пекарот рекол: „Незнам, годиње ова го правам, кога работам.„ Ахмед ибн ханбал по тоа го прашал: „А кога упатуваш дови, дали ти се примени, или не ти се устворуваат желбите?„ Пекарот рекол: „Елхамдулиллах! Секоја благодарност му припаџа на Аллах, Кој што секоја желба ми ја устворува! Но има една желба, која што не мие досега устворена, но можда дека и неје толку важна, но ипак ја имам таја и упатувам нон стоп дови за тоа. Но хаир иншАллах.„ Ахмед ибн ханбал го прашал: „Која е таја желба, ако смее да знам?„

Пекарот му одговорил: „Ја Ахи, имам една голема желба, која што не ми е устворена. Желбата ми е, еднаш во животов да го видам на шеих ахмед ибн ханбал!„

Имам ахмед ханбали муу одговорил: „Ја ахи, Аллах субаханаху ве Теала ти го извади од во џамија, пред товите нози, на ахмед ибн ханбал!„

---

Поуката на овој текст е прекрасен и ни дава пример, во која состојба треба пиртешко да се наоџаме. Аллах субаханаху ве теала секого наградува, кој што прави искрено и со чисто срце зикир! Довите од тој човек ке се примаат, иншАллах!

Аллах да не направи од тие, који што ке го достигнат тој степен, со кој ке сватиме, дека дунјалоков е вистина големо искушење за нас, и дека Аллах субаханаху ве Теала е једина спас за нас!

--- Изкажано од шеих насер ел-исса во дерс на 13.02.2011.