ДЕНОТ НА БИТКАТА НА БЕДР


Во Името На Аллах џ.ш Милостивиот, Самилосен!



Во светиот месец рамазан, 17 ден, а втора година по хиџра, се случи првата и најзначајна битка во историјата на исламот - Битката на Бедр.

Во неа учествуваше и Пратеникот Мухаммед с.а.в.с..

Аллах џ.ш. таа битка во Кур’ан ја нарече: “Ден на одлука и раздвојување (јевмул-фуркан)”, зашто тогаш дошло до раздвојување на вистината од лагата, и одвојување на правиот пат од шејтанскиот пат.

Пратениковата с.а.в.с. војска броела малку повеќе од 300 борци (поточно 314 војници), кои поеднакво се разменувале на два коњи и 70 девиња. Муслиманите не тргнаа на Бедр заради битка, меѓутоа Аллах, субханеху ве теала, сакаше да дојде до судир измеѓу Него и неговите непријатели, и да се исполни она што Тој веќе го одреди!

Поводот за битката на Бедр е излегувањето на Пратеникот с.а.в.с., со група асхаби заради пресретнување на курејшиските каравани кои се движеа од Шам према Мекка. Нема никаков сомнеж за оправданоста на оваа постапка, зашто Курејшиите во тоа време беа во војна со Мухаммед с.а.в.с., и измеѓу нив немало никаков договор. Освен тоа, тие ги протераа муслиманите од Мекка, им го одзедоа цел имот и жестоко се спротивставија на Мухаммедовиот с.а.в.с., повик во обожавање само на Аллах, единствен!

1. Пропишано е да се возврати на нечие зло - “со зло”, зашто курејшиите беа тие кои први нанесоа зло, протерувајќи ги верниците, и пленејќи им ги имотите, па затоа и нападот на нивниот имот, и нападот на нивниот караван, се сама правда по прашање на нив, а никако неправда!

2. Самоодбраната е главно начело и принцип на верникот. Аллах џ.ш. вели:


„Дадено им е секакво овластување на оние кои се убиваат, зашто врз нив зулум се прави. Аллах, навистина, е Кадар да им помогне; оние кои се истеруваат од огништата нивни бесправно, затоа што зборуваа: Господарот наШ е Аллах. Кога Аллах не би ги спречувал луѓето еднисодруги ќе беа срушени манастирите, и црквите, и синагогите и џамииите во кои многу се споменува името Аллахово. И Аллах сигурно не Ќе му помогне на оној кој не го помага Аллаха. Аллах, навистина, е Моќен и Силен! Оние кои, ако им дадеме моќ на земјава, намаз извршуваат и зекат даваат, наредуваат добро и одвраќаат од зло. Но, крајот на сите нешта е кај Аллах!“
(Ел-Хаџ, 39-41.)

3. Нема грев, ниту казна за оној кој не направи нешто што е мендуб (незадолжително), зашто муслиманите кои не појдоа со Пратеникот с.а.в.с., на Бедр не бе кудени, зашто мобилизацијата тогаш била на доброволна база, не била обврзувачка.

4. Пропишаноста на меѓусебното договарање (шура), поготово во работите кои се од општ муслимански интерес, зашто Пратеникот с.а.в.с., се консултирал со асхабите за планот на водење борба со идолопоклониците на Бедр.

5. Задолжителност на почитување и придржување кон договорот и спогодбата, што јасно се гледа од условот на Пратеникот с.а.в.с., кога бараше од енсариите да се изјаснат дали ќе застанат на негова страна во случај да спомнатиот караван им побегне, и да се дојде до борба со мушриците.

Афтор: Ариф рамадани