Како да клања бoлeсниот човек?

Имам алламах ал-факих мухаммад ибн салих-усејмин



1. За болесниот човек е облигаторно (морално) да го обавува на самиот намаз станат, иако тоа значи дека треба да се наведува напред или дека треба да се држи на зид, на стапче или било што, за да може да седи на нози.

2. Ако неможе да седи исправен, тогаш треба да клања седнат - и уште подобро е, ако наместо да прави кијам (исправен да седи) или руку (наведување во намаз), нозите да му бидат прекрстени.

3. Ако неможе да клања седнат, тогаш треба да клања на страната легнат, со лицето кон кибла (кааба-мекка) - а легнувањето на десната страна е подобро. Ако нема могучност да се сврти кон киблето, тогаш да клања на таја страна, кон која што е свртен - клајнањето негово е коректно и не треба според тоа да го поновува.

4. Ако неможе да се сврти на страна, тогаш да бидат нозите кон киблето. И она што уште подобро е, да покуша во тој момент неговата глава да ја покрене, за лицето да биде кон киблето. Но ако неможе да клања со нозите кон кибле, тогаш да клања онака како што е легнат - клајнањето негово е коректно и не треба според тоа да го поновува.

5. За болниот е облигаторно (морално) во време на намазот да изврши руку (да се наведи) и суџуд (да падне на земје). Но ако не може, тогаш треба тоа да го укаже*, со мрдање на неговата глава - и главата треба за суџуд да е подолу отколку за руку - а ако е во стање руку да го изврши, но не на сеџдето, тогаш е доволно само рукутот да го изврши, а суџудот да го укаже*. А ако е во стање само суџудот да го изврши но не на руку, тогаш треба на суџудот да го изврши а на руку само да го укаже*.

*симболички да ја наведне главата, како да би извршил руку или суџуд

6. Ако неје во стање со главата на суџудот и рукутот да ги укаже, тогаш треба да ги укаже со неговите очи - во време на руку да ги под затвори малку а на сеџде уште малку повеќе. Во врска со мрдање или исправање на прстот (во време на тешахуд - седење на колења) кој што се практикува од некои болни, не ми се познати никакви извори од куран и суннет или од некои алими.

7. Ако неможе ни со главата ни со очите да укаже нешто, тогаш да клања со срцето; тоа значи, дека да го изврши текбирот (Аллаху Акбар), да рецитира (тоа што е од куран и суннет за намазот) и да го уфати ниетот за руку (наведување), суџуд (паџање на земје), кијам (исправен) и тешахуд (седење) со срцето негово, затоа што „секому делува она што го пониетува.„

8. За секого е облигаторно (морално) намазот во своето време да го изврши и секој дел од него, додека е во можност, да го изврши. Ако муе тоа тешко, има могучност азр со зухур (икиднија со пладне), иша со магриб (јација со акшам) да ги спои - или пак „јаму ат-тахир„ (што значи зухурот [пладнето] и магрибот [акшамот] да ги дочека до иша [јација] - сето ова зависи од тоа што му е полесно на болесниот.. Но фаџр (сабах) не може со наведените намази да се спои.

9. Ако е болесниот човек патник, кој што се лекува во странство, тогаш да ги скрати тие намази, кои што имаат по четири рекаети - зухур, азр и иша да ги клања со два реакети, дур се врати во својата држава (домовина) - без разлика дали трае патувањето еден краток или долг период.

Превземено од фатава аркан ал-ислам страна 378

Извор: Al-Athariyyah.com

Превод: Абу ал-амин мухаммад [[You must be registered and logged in to see this link.]